Ατενίζοντας το καμμένο Δελφικό Τοπίο του κόσμου…

Ατενίζοντας το καμμένο Δελφικό Τοπίο του κόσμου…
Ατενίζοντας το καμμένο Δελφικό Τοπίο του κόσμου…

Σάββατο 11 Απριλίου 2020

Ευθύμιος Ταλάντης: ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΠΕΣΟΝΤΩΝ του ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ 5/42 Σ.Ε. Δ. ΨΑΡΡΟΥ... 17 Απριλίου 1944...


 ΦΩΚΙΔΑ TV.GR: Εκδήλωση Μνήμης και τιμής στο Κλήμα Ευπαλίου του ...

   17 Απριλίου 1944 
 ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΠΕΣΟΝΤΩΝ του 5/42 Σ.Ε. Δ. ΨΑΡΡΟΥ 
   Πανθομολογούμενη υπήρξε η δράση και η προσφορά του αντάρτικου 5/42 Σ.Ε. του αειμνήστου Συντ/ρχη Δημητρίου Ψαρού, στην υπόθεση της Εθνικής Αντίστασης των Ελλήνων της τριπλής ξενικής κατοχής (Ιταλών –Γερμανών –Βουλγάρων) κατά την περίοδο 1941-1944.

  Μιά «Εθνική Αντίσταση», που αμαυρώθηκε από την απαίτηση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ να μονοπωλήσει τον αγώνα κατά των κατακτητών. Υπονόμευσε την ελεύθερη επιλογή των Ελλήνων, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι ευαγγελίζονταν τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού, θεωρώντας πως άπαντες έπρεπε να υποταχθούν στη δικιά τους εξουσία.

  Το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων παρά τις δύο πρώτες δολοφονικές επιθέσεις που δέχθηκε από τον ΕΛΑΣ, την πρώτη στις 14 Μαΐου του 1943 στο χωριό Στρώμη και τη δεύτερη στις 23 Ιουνίου του 1943 στο οροπέδιο «Ταράτσα» της Γκιώνας, ανασυγκροτήθηκε εκ νέου και για τρίτη φορά.

  Αναπτύχθηκε και έδρασε κατά των κατακτητών στην κεντρική Στερεά Ελλάδα. Παρά τις συχνές προκλήσεις του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, το 5/42 Σ.Ε – μία από τις πιο δημοκρατικές αντιστασιακές οργανώσεις – έδωσε καίριες και σημαντικές μάχες κατά των κατακτητών, συμβάλλοντας έτσι στον αγώνα για την κατάρρευση του Άξονα.

  Το Απρίλιο του 1944, ο βοναπαρτισμός των υπευθύνων του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ είχε φτάσει πια στο αποκορύφωμα έναντι του 5/42 Σ.Ε. Την Μεγάλη Εβδομάδα του 1944, η κλιμάκωση της έντασης μεταξύ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και του 5/42 Σ.Ε. είχε οξύνει τα πνεύματα, μίας και η δόλια – προδοτική κίνηση που εκδηλώθηκε από τον Υποδιοικητή του 5/42 Αντισ/ρχη Κωστ/νου Λαγκουράνη, δεν οδήγησε στη διαρροή αξιωματικών και ανταρτών του 5/42 Σ.Ε. προς τον ΕΛΑΣ.

  Οι υπερφίαλοι ηγετίσκοι του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ αποφάσισαν τη δυναμική αναμέτρηση με τον “αντίπαλο” και οδήγησαν Έλληνες εναντίων Ελλήνων με επικεφαλή τον Αθανάσιο Κλάρα, μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που ευθύνεται εν πολλοίς για τον εκτροχιασμό της «Εθνικής Αντίστασης», από εθνική δράση σε κομματική αντιπαλότητα. Σε μία περίοδο αποδυνάμωσης του 5/42 Σ.Ε. με τις άδειες αρκετών ανταρτών του, λόγω των άγιων ημερών του Πάσχα, οι αμυνόμενοι που είχαν συγκεντρωθεί στα υψώματα γύρω από το χωριό Κλήμα (Μπαστέους) της επαρχίας Δωρίδος του Νομού Φωκίδος, δεν είχαν και πολλές ελπίδες έναντι των επιτιθέμενων.

  Η επίθεση του ΕΛΑΣ ξεκίνησε τις πρώτες πρωινές ώρες της 17ης Απριλίου του 1944 (Δευτέρα της Διακαινησίμου). Η πεισματική αντίσταση των αμυνομένων υπήρξε βραχύβια, καθώς κάμφθηκε σχετικά εύκολα από τη λυσσώδη επίθεση του πολυπληθέστερου τμήματος του ΕΛΑΣ. Οι αντάρτες του Αθανασίου Κλάρα πραγματοποιώντας συνεχείς μετωπικές επιθέσεις, πέτυχαν τη διάρρηξη της αμυντικής περιμέτρου στη δυτική διάταξη των υψωμάτων που είχε αναπτυχθεί το 5/42 Σ.Ε., ιδιαίτερα μετά την εκπόρθηση των θέσεων που κατείχε το τμήμα του Λοχαγού Ευθυμίου Δεδούση στο ύψωμα Ανάληψη.

  Σύντομα η άνιση μάχη ώθησε τους Αξιωματικούς και αντάρτες που δεν είχαν πέσει στο πεδίο της μάχης, να αναζητήσουν οδό διαφυγής. Τις κρίσιμες εκείνες ώρες, ο Διοικητής του Συντάγματος, Σ/ρχης Δημήτριος Ψαρρός, βρισκόταν στη «Σκάλα Καραΐσκου»· το σημερινό χωριό Σκάλωμα Φωκίδος. Αρκετοί από τους διαφυγόντες αξιωματικούς και αντάρτες του 5/42, κατόρθωσαν να συμπτυχθούν στο σημείο που είχε στηθεί το αρχηγείο του Συντάγματος, παροτρύνοντας τον Διοικητή τους να διαφύγει της σύλληψης.

 Από την πλευρά του ο αείμνηστος Σ/ρχης Δημήτριος Ψαρρός, βλέποντας την καταστροφή και τον αποδεκατισμό που είχε υποστεί το 5/42, θέλησε με το προσωπικό του κύρος να διασώσει ότι μπορούσε (έτσι τουλάχιστον πίστευε) από τους τραυματίες και τους εγκλωβισμένους συμπολεμιστές του.
  Η συνάντηση και η στιχομυθία που είχε με τον Λοχαγό Δεδούση, ήταν ακόμα πιο συνταρακτική. Ο Ευθύμιος επίμονα τον παρότρυνε να διαφύγει μαζί του. Ο Ψαρρός ωστόσο κατακλεισμένος από στρατιωτικό φιλότιμο, που δεν του επέτρεπε να το βάλει στα πόδα, αρνήθηκε κατηγορηματικά να εγκαταλείψει τη θέση του. Πίστευε πως με την παρουσία του θα πετύχαινε την απελευθέρωση των συλληφθέντων αιχμαλώτων μαχητών του Συντάγματος.
  Μάλιστα, τα λόγια του προς τον Λοχαγό Δεδούση, «Δε βαριέσαι!.. Σε Έλληνες θα πέσω!», ειπώθηκαν μπροστά σε αρκετούς αντάρτες του 5/42 που επέζησε της ερυθράς κτηνωδίας, για να μας επιβεβαιώσει το πόσο αγνά ήταν τα αισθήματα του Συνταγματάρχη. Τα γεγονότα εξελίχθηκαν τάχιστα, οι αντάρτες του 5/42 τράπηκαν σε φυγή, ενώ ο Ψαρρός με τον υπασπιστή του έφεδρο Ανθυπολοχαγό Σωτήρη Παπαγεωργίου και λίγους ακόμα μαχητές, παραδόθηκε στους Μαυροσκούφηδες της προσωπικής φρουράς του Αθανασίου Κλάρα.
  Λίγο αργότερα, η ηρωική αυτή μορφή της Εθνικής Αντίστασης, αν και κρατούμενος – εκουσίως παραδοθείς – θα έπεφτε νεκρός και μάλιστα βληθείς εκ των όπισθεν, με διαταγή σημαίνοντος ηγέτη του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Οι βιαιότητες που ακολούθησαν της αμυντικής διάσπασης του 5/42 από σεσημασμένη μερίδα ανταρτών του ΕΛΑΣ, υπό τα μάτια αυτοαναγορευμένων ηγετών – καπεταναίων (ο ίδιος ο Αθανάσιος Κλάρας αυτοσυστηνόταν ως ταγματάρχης πυροβολικού όταν βγήκε στο αντάρτικο), υπήρξαν ξένα προς την ψυχοσύνθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού και σαφώς απαράδεκτα για την πλούσια πολιτιστική του παράδοση. Ενδεικτικά, αξίζει να αναφερθεί η σκύλευση της σωρού του αείμνηστου Συνταγματάρχη, η οποία επί τουλάχιστον δύο ημέρες περιφέρετο συρόμενη πίσω από άλογο, πριν τελικώς αποφασιστεί να θαφτεί στο κοιμητήριο του χωριού, με την επιγραφή «Δημήτριος Ψαρρός ο προδότης της Πατρίδος»!.. Τι να πει κανείς; Τα λόγια περιττεύουν!...

 Αυτά τα δυσάρεστα – ιστορικά πλέον – γεγονότα που συνέβησαν εξαιτίας μιας μερίδας μισαλλόδοξων ηγετών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, πρέπει να παραδειγματίζουν τις νεότερες γενιές των Ελλήνων, έτσι ώστε οι ηγέτες τους να διαπνέονται από άδολα πατριωτικά αισθήματα και ανώτερα πανανθρώπινα ιδανικά. Σήμερα η πλειοψηφία του λαού μας, διαθέτει τα εχέγγυα για να διαμορφώσει κριτική άποψη, κόντρα σε μηχανισμούς που δολίως και τεχνηέντως παραπλανούν και αποπροσανατολίζουν· συντηρούν την μισαλλοδοξία και την ακρισία στο λαό, για να μπορούν οι μηχανισμού αυτοί να δικαιολογούν την ίδια τους την ύπαρξη.

   Ο Σύνδεσμος Απογόνων Αγωνιστών και Φίλων του Αντάρτικου 5/42 Σ.Ε., από την ίδρυσή του ξεκίνησε μια σειρά δράσεις με σκοπό την προβολή της ιστορικής διαδρομής του αντάρτικου 5/42. Στα πλαίσια των δράσεων αυτών απευθύνθηκε και στον Δήμο Αθηναίων για την αποκατάσταση της ορειχάλκινη προτομής του Συντ/ρχου Δημητρίου Ψαρρού, που υπήρχε από το 1997 επί μαρμάρινο μνημείο (βάθρο) στην πλατεία Αιγύπτου, και συγκεκριμένα στη συμβολή των οδών: Λ. Αλεξάνδρας και Πατησίων, η οποία είχε κλαπεί. Το 2012 εντοπίστηκε σε επιχείρηση εμπορίας χαλκού στον Ασπρόπυργο, κατασχέθηκε και επιστράφηκε στον Δήμο Αθηναίων, όπου και φυλάσσεται ακόμα στις αποθήκες του Δήμου.
    Έκτοτε τα γραφειοκρατικά γρανάζια του μηχανισμού του Δήμου Αθηναίων της πλουσιοπάροχης ευχολογίας, της ανέξοδης υποσχολογίας, αλλά πάν’ απ’ όλα κομματικής σκοπιμότητας για κωλυσιεργίας δεν ευοδώθηκε η αποκατάσταση της προτομής επί του μνημείου.
  Οι ίδιοι αντιλαμβάνονταν την εθνική αντίσταση με ένα ιδιόμορφο δαλτονισμό κομματικής μεροληψίας και όχι ως ύψιστο πατριωτικό καθήκον προς όλους αυτούς που έταξαν τη ζωή τους στην υπόθεση της ελευθερίας της Χώρας μας.
   Το ίδιο αίτημα επανέφερε ο Σύνδεσμος μας και στη νέα Δημοτική Αρχή και ευελπιστούμε ότι η φαρσοκωμωδία θα λάβει τέλος και θα αποκατασταθεί παρ’ αυτά η προτομή του αείμνηστου Συντ/ρχη Δ. Ψαρρού, επί του μνημείου στην οδό Λ. Αλεξάνδρας και Πατησίων που παραμένει τόσα χρόνια βανδαλισμένο. Ας αναλογιστούμε αυτές τις μέρες όλους τους ηρωικός πεσόντες του 5/42 Σ.Ε. στην υπόθεση της Εθνικής Αντίστασης των Ελλήνων του 1941-1944 κατά τη διάρκεια της ξενικής κατοχής.

18 σχόλια:

  1. Τιμή και δοξα στο 5/42 ΣΕ.
    Αιωνία η μνήμη των αγωνιστών του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τιμή και δοξα στο 5/42 ΣΕ.
    Αιωνία η μνήμη των αγωνιστών του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Απαράδεκτη η ολιγωρία του δήμου Αθηναίων για την αποκστάσταση της προτομής του Δ.Ψαρρού.
    Αλλά και ο δημος Δωρίδας έχει αφήσει στην τύχη του τη συντήρηση του μαυσωλείου.
    Αθάνατη η μνήμη τους.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Ο Ψαρρός ωστόσο κατακλεισμένος από στρατιωτικό φιλότιμο, που δεν του επέτρεπε να το βάλει στα πόδ(ι)α, αρνήθηκε κατηγορηματικά να εγκαταλείψει τη θέση του". Μάλιστα. Οι άλλοι, δηλαδή, αξιωματικοί και αυτοί της Σχολής, το έβαλαν στα πόδια; Και αρκετοί πήγαν και κλείστηκαν στην Πάτρα, υπό τη σωτήρια σκέπη των Ταγμάτων Ασφαλείας ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποια τάγματα ασφαλείας???
      Στους Γερμανούς πήγαν, στην οικογένεια τους,Στο σπίτι τους

      Διαγραφή
  5. Πονηρός ο Δεδούσης. Οι ΕΛΑΣιτες επιτέθηκαν στο 542 δικαιολογημένα γιατί κάποια πρωτοπαλίκαρα του Ψαρρού ήταν εκλεκτοί συνεργάτες των Γερμανών. Δυστυχώς φαγώθηκε ο Ψαρρός που ήταν έντιμος ενώ ο λοχαγός Δεδούσης κατόρθωσε να διαφύγει. Για τον Δεδουση όμως ηρθε η Θεία Δική 3 χρόνια αργότερα. Καλώς ο Ψαρρός εκτελέστηκε. Καλώς εξαρθρώθηκε το 542 γιατί με ευθύνη του Ψαρού ήταν φωλιά ταγματαλητών. Ακόμα κι αν υπήρχαν σε αυτό έντιμοι Έλληνες που αντιστάθηκαν στους κατακτητές. Όταν έχεις μια οργάνωση στην οποία οι μισοί αντιστέκονται αλλά αυτοί οι μισοί δεν παίρνουν δραστικά μέτρα εναντίον των άλλων μισών που συνεργάζονται με τους κατακτητές τότε την διαλύεις χωρίς δεύτερη σκέψη και κουβέντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η παραχάραξη της ιστορίας απο το μεταεμφυλιπολεμικό κράτος της δεξιάς, δεν αντέχει να αναμετρηθεί με τα πραγματικά γεγονότα. Ο ΕΛΑΣ ζήτησε απο τον Ψαρρό να παραδώσει τον δολοφόνο Δεδούση που δρούσε στις περιοχές που ελευθέρωνε ο ΕΛΑΣ και σκότωνε και τραυμάτιζε αντιστασιακούς. Ο Δεδούσης ήθελε να επιβάλει σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ γιατί ανήκε σε μια ομάδα αξιωματικών του 5-42 φιλοβασιλική που ήθελε να ελέγξει και να κατευθύνει την οργάνωση σύμφωνα με ακροδεξιά του πιστεύω. Ο Ψαρρός παρ όλο που δεν συμφωνούσε με τον Δεδούση και έβλεπε την προβοκάτσια του, τελικά δεν τον παρέδωσε γιατί δεν είχε το ανάστημα, δεν ήταν ο ηγητορας για να κρατήσει την οργάνωση του με αποτέλεσμα το 5/42 να διαλυθεί απο τον ΕΛΑΣ. Όλα τα υπόλοιπα όπως και το παραπάνω κείμενο είναι λογοτεχνική συρραφή ψεμμάτων και ανακριβειών της μεταεμφυλιοπολεμικής εποχής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΧΑ,ΧΑ ΡΕ ΑΝΩΝΥΜΕ,ΦΤΑΝΕΙ ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΑΛΛΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΥ.Ο ΕΛΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΣΥΝΟΘΥΛΕΥΜΑ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΩΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΩΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΘΗΚΕ ΟΤΑΝ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ,ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥΣ,ΜΕ ΚΤΗΝΩΔΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΚΤΑΚΤΟΡΙΑ.ΕΥΤΥΧΩΣ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ ΑΦΗΣΑΝ ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ.

      Διαγραφή
  7. Το ΚΚΕ δεν έχει ιστορία, ποινικό μητρώο έχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ.ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Β' ΚΑΤΑΝΩΜΗ .Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥΣ ΕΔΩΣΕ ΟΤΙ ΑΞΙΖΟΥΝ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ο Θύμιος Δεδούσης (13 Μαρτίου 1911 - 2 Απριλίου 1947) ήταν Έλληνας αξιωματικός, αντιστασιακός και βουλευτής. Πολέμησε στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο στην περιοχή της Αλβανίας. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, αρχικά στην οργάνωση Στρατιωτική Ιεραρχία του Αλέξανδρου Παπάγου και μετά στο 5/42 σύνταγμα του Δημητρίου Ψαρρού. Ήταν υπέρμαχος της ρήξης με το ΕΑΜ, καθώς και υποστήριζε σθεναρά την επιστροφή του Βασιλιά στην Ελλάδα. Πολέμησε στο Μέτωπο της Αλβανίας. Μετά τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας βοήθησε στη φυγάδευση στρατιωτών των συμμάχων, όταν συνελήφθη από τους Γερμανούς για μικρό χρονικό διάστημα. Καλοκαίρι του 1941 γύρισε στο χωριό του στην Τριταία Φωκίδας από όπου έφυγε καθώς αποκαλύφθηκε η προσπάθεια του για συλλογή κρυμμένων όπλων με στόχο την Αντίσταση στους κατακτητές. Κατέφυγε στην Αθήνα όπου τον Γενάρη του 1942 συνελήφθη από Ιταλούς καραμπινιέρους. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε για τρεις μήνες όταν πέρασε από στρατοδικείο με καταδίκη τριετούς φυλάκισης. Μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Λάρισα όπου κρατήθηκε για περίπου ένα χρόνο. Στα μέσα του Μάη του 1943 δραπέτευσε και διέφυγε στην Αθήνα όπου συνδέθηκε με την οργάνωση Στρατιωτική Ιεραρχία που καθοδηγούσε ο στρατηγός Παπάγος. Στις 30 Αυγούστου του 1943 έγινε η ορκωμοσία του Συντάγματος στην οποία το τμήμα Δεδούση έφερε ως σύμβολο το στέμμα. Μετά από πολλές μικροσυγκρούσεις και τους δύο αφοπλισμούς του 5/42, ο ΕΛΑΣ εξαπέλυσε την τελική του επίθεση κατά του 5/42 τις πρώτες ώρες της 17ης Απριλίου 1944 στο Κλήμα της Δωρίδας. Παρών ήταν και ο 'Αρης Βελουχιώτης (ως αρχηγός) στη σύγκρουση. Ο 4ος Λόχος που διοικούσε ο Δεδούσης δέχτηκε το μεγαλύτερο βάρος της επίθεσης του ΕΛΑΣ και διαλύθηκε γρήγορα καθώς ο όμορος λόχος του ομοιδέατη του Καπεντζώνη δεν του προσέφερε στήριξη. Ο Δεδούσης με ομάδα περίπου 30 ανταρτών του (κυρίως χωροφυλάκων) αρχικά διέφυγε προς τη Σκάλα Καραΐσκου όπου φαίνεται ότι συναντήθηκε περίπου στις 9 π.μ. με τον Ψαρρό.
    Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, ο Ψαρρός παραδόθηκε στον ΕΛΑΣ στη Σκάλα Καραΐσκου και δεν προσπάθησε να διαφύγει όπως του προτάθηκε, αλλά αιχμάλωτος παραδόθηκε στον καπετάνιο Δημήτρη Δημητρίου (Νικηφόρος) που τον έστειλε με συνοδεία μικρού αποσπάσματος ανταρτών του στον συνταγματάρχη Γεώργιο Ρήγο, στο αρχηγείο του Συντάγματος του ΕΛΑΣ που στάθμευε στον Αϊ-Λιά. Όμως στην διαδρομή το απόσπασμα συναντήθηκε με τον ταγματάρχη Ευθύμιο Ζούλα, προσωπικό εχθρό του Ψαρρού, ο οποίος μετά από σύντομο διαπληκτισμό εξετέλεσε τον Ψαρρό με το ατομικό του περίστροφο. Ο Ζούλας θεωρείται ως περιβάλλον του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Γιώργη Σιάντου με αποτέλεσμα να χρεώνεται η εκτέλεση στον ίδιο. Στη συνέχεια διαχωρίστηκε από την πλειονότητα των ανταρτών του (πολλοί από τους οποίους συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν από τον ΕΛΑΣ) και μετά από πορεία με ελάχιστους συνοδοιπόρους προς ανατολάς, κατάφερε να φθάσει στην Αθήνα. Είναι άγνωστο πόσοι από τους εκτελεσθέντες αξιωματικούς και αντάρτες του 5/42 από τον ΕΛΑΣ ανήκαν στο λόχο του Δεδούση. Ορισμένες αναφορές προερχόμενες από εχθρικές προς αυτόν πηγές αναφέρουν ότι συμμετείχε για ένα διάστημα σε τάγμα ασφαλείας [7], κάτι το οποίο είναι αναληθές καθώς συνελήφθη και φυλακίστηκε ξανά από τους Γερμανούς στα τέλη Αυγούστου 1944 στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου, όπου και βασανίστηκε [8]. Συνελήφθη από τους Γερμανούς ενώ προσπαθούσε να διαφύγει με καΐκι στη Μέση Ανατολή. Συμμετείχε στα Δεκεμβριανά ως διοικητής του 3ου Λόχου του 144 Τάγματος Εθνοφυλακής. Στις εκλογές του 1946 παραιτήθηκε από αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού για να πολιτευτεί και τελικά εκλέχθηκε βουλευτής Φθιωτιδοφωκίδος με το Λαϊκό κόμμα. Με το ξέσπασμα του Ελληνικού Εμφυλίου ζήτησε να πολεμήσει τον ΔΣΕ συγκροτώντας ένοπλο σώμα εκατό ανδρών Μ.Α.Υ. και χωροφυλάκων. Στις 2 Απριλίου 1947 σκοτώθηκε σε ένοπλη σύγκρουση στη θέση Ρέρεση κοντά στο Λιδωρίκι από τμήμα του ΔΣΕ υπό τον Περικλή [9], το οποίο τον αιφνιδίασε καθώς τον βρήκε ακάλυπτο και σε μικρή απόσταση.Η σωρός του μεταφέρθηκε πρώτα στη Μητρόπολη της 'Αμφισσας και μετά στην Αθήνα όπου κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη. Προτομή του βρίσκεται στην παραλιακή ζώνη της Ιτέας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΜΠΡΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΤΟΜΗ ΥΠΗΡΧΑΝ ΤΣΑΝΤΙΡΙΑ.
      ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΕ ΚΑΝΕΙΣ.
      ΤΑ ΕΡΙΞΑΝ ΕΠΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (!!!!!!!!) ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΠΙ ΔΕΞΙΑΣ (???????) ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΠΑΛΙ ΕΝ ΜΙΑ ΝΥΚΤΙ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΗΦΟΘΗΡΙΑΣ.
      ΟΣΟ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΔΕΞΙΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ (ΜΕΤΑ ΤΟ 1990) ΚΑΤΑΘΕΤΟΥΝ ΣΤΕΦΑΝΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΙΣΩ.
      ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΕΔΟΥΣΗ!

      Διαγραφή
    2. Λοιπόν, μετά από τόσα χρόνια που μας χωρίζουν από εκείνη την περίοδο, νομίζω μπορούμε να δούμε τα γεγονότα και τον ρόολο του κάθε πρωταγωνιστή καθαρότερα, με περισσότερη νηφαλιότητα και αντικειμενικότητα. Εγώ, λοιπόν, τα βλέπω έτσι: 1. Ο Δεδούσης ήταν βασιλόφρωνας, καραμπινάτος. Ο Ψαρρός ήταν ακριβώς το αντίθετο. Το ουσιαστικό θέμα με το 5/42 αφορούσε το ότι στην ουσία ήταν από την αρχή "διασπασμένο" πολιτικά. Η μία του τάση έβλεπε θετικά την προσέγγιση με τον ΕΛΑΣ ενώ η άλλη έντελώς εχθρικά ("βαμμένοι" βασιλόφρονες αξιωματικοί). Η διάσταση αυτή έφερε πολλές φορές σε ρήξη τη μία ομάδα με την άλλη, δηλ. τους Δεδούση-Καπεντζώνη με τον Ψαρρό. 2. ο Δεδούσης κατ επανάληψη έκανε πειθέσεις σε μεμονωμένους αντάρτες του ΕΛΑΣ, κατέσχε το υλικό τους, κυνηγούσε τους ΕΑΜίτες. ΣΚότωσε και κάμποσους σε ενέδρες. Ύπουλα και άνανδρα. Για αυτό τον ήθελε ο ΕΛΑΣ και ζητούσε επίμονα από τον διοικητή του, τον Ψαρρό, να πάρει μέτρα με τις ομάδες αυτές που λειτουργούσαν ως συμμορίες. Ο αείμνηστος Ψαρρός εξέφραζε τη λύπη του και το "πόσο θα ήθελε να ήταν τα πράγματα αλλιώς", αλλά μέτρα δεν έπαιρνε. Και δεν έπαιρνε γιατι καταλάβαινε ότι στην ουσία ΔΕΝ διοικούσε όλο το 5/42. Οι αξιωματικοί της "τάσης" Δεδούση ΔΕΝ τον υπάκουαν. Μάλιστα τον απειλούσαν να μην δεχτεί να συνεργαστεί με τον ΕΛΑΣ. Άλλωστε, αυτοί ήταν εκεί ΜΟΝΟ για να πολεμήσουν τον ΕΛΑΣ, εξ ου και η ευκολία με την οποία πήγαν μετά στην Πάτρα, στα Τάγματα Ασφαλείας και από μισθοφόροι των Εγγλέζων εύκολα έγιναν μισθοφόροι των κατακτητών Γερμανών (για να το γυρίσουν ξανά μετα σε μισθοφοόροι των παλιών αφεντικών τους). Έτσι απέμεινε ο Ψαρρός να διοικεί μονάχα "τους γύρω του". 3. Τη σύγκρουση την έβλεπε να έρχεται. Δεν έκανε τίποτα να αμυνθεί με βάση κάποιο σχέδιο. Είχε ήδη δεχτεί "τη μοίρα του", αυτή που έλεγε "το έχασες το παιχνίδι". 4. Ο Ζούλας ήταν διοικητής του 36ου Συντάγματος της ΧΙΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ. Δικές του μονάδες και δικοί του αντάρτες (και της 5ης ταξιαρχίας του Γ. Ρήγου) ήταν αυτοί που δέχονταν τις επιθέσεις των Δεδούση-Καπεντζώνη. Και στον Ζούλα είχε δώσει υποσχέσεις ο Ψαρρός, τις οποίες δεν τήρησε. Αυτό δεν δικαιολογεί σε τίποτα τη δολοφονία του. Ο Ζούλας θα έπρεπε να καθαιρεθεί, και να εκτελεστεί, κατά τη γνώμη μου. 5. Ο Άρης βρέθηκε στην περιοχή τυχαία. Για αλλού πήγαινε (και πήγε, στην Πελοπόννησο). Προφανώς και δεν θα έμενε αμέτοχος όταν τμήματα του ΕΛΑΣ (και ειδικά ο Νικηφόρος) του ζήτησαν βοήθεια και η συμβολή του τμήματός του ήταν σημαντική. Με τη δολοφονία του Ψαρρού δεν είχε καμία σχέση. Δυστυχώς για τον Ψαρρό τον συνάντησε απρόσμενα ο Ζούλας και όχι ο Άρης. Στην δεύτερη περίτπωση θα έφτανε στον προορισμό του (το Γεν. Στρατηγείο) σώος και αβλαβής. 6. Το πώς έχασε τη ζωή του ο Δεδούσης το περιγράφει ο Περικλής (Χουλιάρας) στο "Ο δρόμςο είναι άσωτος". Σαν τον μπουνταλά πήγαινε ολόκληρος αξιωματικός, χωρίς προφυλάξεις, σε ανοιχτό χώρο. Για τους αντάρτες, ήταν "εύκολη δουλειά". Ο πιο ...χαζός θάνατος. Αυτά

      Διαγραφή
    3. Ούτε νηφάλια, ούτε αντικειμενικά κρίνεις τα γεγονότα. Προφανώς είτε είσαι κομμουνιστής. είτε έχεις επηρεαστεί από την ισχύουσα άποψη των αριστερών ιστοριογράφων να παραποιούν την ιστορία για να δικαιολογούν τον προδοτικό ρόλο των κομμουνιστών. Δεν θα απαντήσω σε όσα αναφέρεις (το κάνουν ξεκάθαρα όσοι έγραψαν πιο πάνω), όμως από πού συνάγεται ότι ο Δεδούσης και άλλοι αξιωματικοί και οπλίτες του διαλυμένου 5/42 προσεχώρησαν είτε στους Γερμανούς κατακτητές, είτε στα Τάγματα Ασφαλείας; Συνηθίζουν οι κομμουνιστές ιστοριογράφοι να αναμασούν αυτή την σκόπιμη ανακρίβεια για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα των ινδαλμάτων τους. Χωρίς ντοκουμέντα η παραπάνω αναφορά είναι άθλιο ψέμα. Το γεγονός της εγκληματικής δραστηριότητας των κομμουνιστικών συμμοριών στα χρόνια της κατοχής και του συμμοριτοπολέμου θα παραμείνει ανεξίτηλο στην ιστορική μνήμη της νεώτερης Ελλάδας.

      Διαγραφή
  10. Μιλώ για "αξιωματικούς της τάσης Δεδούση". Ο Καπετζώνης και πολλοί άλλοι, αξιωματικοί και οπλίτες, (100 αναφέρουν οι πηγές) πέρασαν απέναντι, στον Ψαθόπυργο, και μετά πήγαν στην Πάτρα. Εκεί, επικοινωνόντας με τον διοικητή Ν. Κουρκουλάκο προσχώρησαν μεγαλοπρεπώς στα Ταγματα Ασφαλείας, δηλ. στις "μισθοφορικές" μονάδες που υπηρετούσαν τους Γερμανούς, δηλ. στους προδότες. Αργότερα ο Καπετζώνης, μετά τον Ιούλιο του '44, αντικαθιστά τον συνταγματάρχη Αλέξιο Ορφανίδη ως διοικητής του Τάγματος Ευζώνων Ναυπάκτου. Εφόσον, λοιπόν, αυτό είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο, τότε θα πρέπει να δεχτείτε ότι όντως ο Καπετζώνης (και άλλοι αξιωματικοί της εν λόγω "τάσης") εντάχθηκε στα Τ. Ασφαλείας, άρα δεν ισχύει η άποψή σας ότι αυτό είναι "άθλιο ψέμα". Μάλλον την "άθλια" παραποίηση της ιστορικής αλήθειας την διαπράτετε εσείς. Και κλείνω επαναλαμβάνοντας και ξεκαθαρίζοντας -για να μην υπάρχουν παρανοήσεις- αυτό που λέω και στην προηγούμενη παρέμβασή μου ότι η προσχώρηση στα Τ. Ασφαλείας και στην υπηρεσία των κατακτητών αφορά αξιωματικούς (και οπλίτες) της "τάσης Δεδούση¨, όπως πχ. τον Καπετζώνη και ΟΧΙ τον Δεδούση (ο οποίος διέφυγε στην Αθήνα μέσω Χρισσού). Για τα ντοκουμέντα που απαζητάτε για να πιστείτε, θα σας αναφέρω ένα που νομίζω θα σας αρκεί, τη μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία της κας Θεοδωροπούλου Π-Τ με τίτλο "Η Ναυπακτία, 1941-1945: Από την Κατοχή στη Συμφωνία της Βάρκιζας" και επιβλέποντα καθηγητή τον κ. Ευστρ. Δορδανά, Τμήμα Δημ. Εκπαίδευσης, Παν. Δυτ. Μακεδονίας. Η εργασία αυτή χρησιμοποιεί πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές, έχει πλουσιότατη βιβλιογραφία και ελπίζω να μην την αμφισβητείσετε. Τελειώνοντας, και επειδή το θίγετε, θα έλεγα να αφήσουμε τους κομμουνιστές ήσυχους. Αυτοί τουλάχιστον δεν πρόδοσαν κανέναν, πόσο μάλλον την πατρίδα. Αντίθετα, για αυτήν και τις ιδέες τους πολέμησαν πιο σκληρά από τον καθέναν. Και χωρίς να παίρνουν λίρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Προσπερνάτε πολύ εύκολα όλοι εσείς που βαλετε με ευκολία κατά του 5/42 τις ΔΥΟ προηγηθείσα διαλύσεις στην Στρωμη και στην ταράτσα. Ξεχνάτε επίσης την αγαστή
    συνεργασία των δύο σχηματισμών κατά των γερμανών στο 51χλμ και την επιτυχή μάχη που έδωσαν. Αλλά δεν συνέφερε το ΚΚΕ η συνύπαρξη άλλης ανταρτικης δύναμης στην Ρούμελη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή