Λαϊκή Συσπείρωση Δήμου Δελφών: ο αντίποδας της μεταλλειοκτησίας είναι η κοινωνική ιδιοκτησία...

 Για την αναθεώρηση του Περιφερειακού Χωροταξικού Πλαισίου της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας 

   Πρώτ’ απ’ όλα, μιλώντας για τον χωροταξικό σχεδιασμό, την χωροταξική πολιτική, να αποσαφηνίσουμε πως για εμάς, πρόκειται για ένα βαθιά πολιτικό ζήτημα. Άμεσα συνδεδεμένο με την καπιταλιστική ανάπτυξη και αγγίζει το σύνολο των προβλημάτων των εργαζομένων και του λαού. Είτε αναφερόμαστε σε επίπεδο καλλικρατικού δήμου, περιφέρειας, είτε σε όλη τη χώρα. Σε στεριά και θάλασσα.

 Η κατάσταση την οποία βιώνουμε και συζητάμε με αφορμή την αναθεώρηση του περιφερειακού χωροταξικού πλαισίου, επιβεβαιώνει ότι ο σημερινός χωροταξικός σχεδιασμός υπηρετεί τα μονοπώλια και όχι τις λαϊκές ανάγκες. Ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις που καθορίζουν την οικονομική ζωή έχουν ανάγκη από μεγάλα επενδυτικά σχέδια, γιατί έχουν τεράστια κεφάλαια που αναζητούν κερδοφόρα τοποθέτηση. Και αυτά τα μεγάλα επενδυτικά σχέδια οδηγούν σε αντίστοιχη προσαρμογή του χωροταξικού σχεδιασμού. Απαιτούν αλλαγές στους όρους δόμησης και στις χρήσεις γης, τελείως διαφορετικές απ’ αυτές που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα.

            Αυτά τα «θέλω» και τα «πρέπει» του μεγάλου κεφαλαίου αποτυπώνει το αναθεωρημένο χωροταξικό πλαίσιο της Στερεάς Ελλάδας σε χάρτες και σε ΦΕΚ. Επικυρώνει μια ήδη διαμορφωμένη κατάσταση στο δήμο Δελφών, στη Φωκίδα και στη Στερεά, και την πάει παραπέρα δίνοντας επιπλέον εργαλεία και κίνητρα στο μεγάλο κεφάλαιο να συνεχίσει ασύδοτα την εκμετάλλευση του τόπου και των ανθρώπων του. Είναι το αποκρυστάλλωμα της συμφωνίας της κυβέρνησης Τσίπρα και της περιφερειακής αρχής Μπακογιάννη, με τις ευλογίες όλων των δημάρχων της Στερεάς, στο περιφερειακό αναπτυξιακό συνέδριο της Λαμίας το 2017. Αυτά επικροτούσε τότε η δημοτική αρχή και οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι των αστικών κομμάτων. Ένα δήμο Δελφών βορά στις ορέξεις και στην ανάγκη της καπιταλιστικής κερδοφορίας επιχειρηματικών ομίλων στον κλάδο της εξόρυξης, της μεταλλείας, δεσμεύοντας και τους τρεις ορεινούς όγκους του δήμου κατ’ αποκλειστικότητα. Όλο το παράλιο μέτωπο απ’ τη Δεσφίνα ως τη Ναύπακτο, παραδίδεται στις ορέξεις των εταιριών ανεμογεννητριών και οι θάλασσες, στα μονοπώλια των ιχθυοκαλλιεργειών Γαλαξιδίου και Νηρέα. Προκρίνεται όποια τουριστική δραστηριότητα μπορεί να αναπτυχθεί με το λιγότερο κόστος, στο χώρο που αφήνουν κενό οι εξορύξεις, οι ιχθυοκαλλιέργειες και οι ανεμογεννήτριες. Τις καταστρεπτικές συνέπειες αυτών των δραστηριοτήτων στη φύση και στο άνθρωπο τις βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Γι’ αυτό και τόσες αντιδράσεις. Ακόμα και η δημοτική αρχή, οι άλλες παρατάξεις του συμβουλίου ενόψει και των εκλογών, αναγκάστηκαν να ψελλίσουν κάτι, κυρίως γύρω από το ζήτημα του «αποκλειστικού» της μεταλλευτικής δραστηριότητας.           

    Στον αντίποδα αυτών, η Λαϊκή Συσπείρωση προβάλλει την ανάγκη να αντιπαλευτεί ο χωροταξικός σχεδιασμός στο σύνολό του, με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες. Ο χωροταξικός σχεδιασμός προς όφελος του λαού απαιτεί ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, όπου η γη και τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία και η παραγωγή θα αναπτύσσεται με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, με κίνητρο τη διευρυνόμενη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. 

 Τα απαραίτητα έργα για την υλοποίηση των αναγκών αυτών θα σχεδιάζονται και θα κατασκευάζονται από ενιαίο κρατικό φορέα κατασκευών, που απαλλαγμένος από το κυνήγι του κέρδους, θα μπορεί να διασφαλίζει μεγιστοποίηση της ποιότητας, ελαχιστοποίηση της δαπάνης εργατικής δύναμης και πρώτων υλών και σχεδιασμό των έργων με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες.