Βαγγελιώ Μπεμπή: η σιδηρά κυρία της Φωκίδας και η κινούμενη άμμος της αντιπολίτευσης…

  Εν αρχή ην η Φωκίδα. Ο τόπος του μύθου και της Ιστορίας… όπως έλεγε το παλιό καλό διεθνές διαφημιστικό της Νομαρχίας Καραχάλιου.

   Αυτός ο Δελφικός ουρανός που ο Ζαν Πολ Σαρτρ τον είχε αποκαλέσει "ωραιότερη θέα του κόσμου" είχε ανέκαθεν μια προτίμηση στο βαθύ γαλάζιο. 
  Θες οι συνθήκες, θες η εκπαίδευση στην επίκυψη, θες η επετειακή συνήθεια, ήταν κατεστημένη επιθυμία.

  

 Μετά ήρθε ο οικογενειακός γιατρός που κατηγορηθήκαμε δημόσια ότι τον αγιοποιήσαμε και η Φωκίδα «ρόδισε» όπως είχαμε προβλέψει…

  Σημείο των καιρών με σημαία τον φόβο της  απογοήτευσης και την ελπίδα μιας διαφαινόμενης δικαίωσης.

  

   Σήμερα η Φωκίδα βιώνει την μνημονιακή πραγματικότητα με όρους υπερρεαλιστικού timing. 

  Για πρώτη φορά στην Ιστορία της χώρας κατάσχεται Αυτοδιοικητικός Οργανισμός. Κλείνουν βασικές Κλινικές στις μονάδες υγείας. Γίνονται  συλλαλητήρια για την εκπαίδευση και όσο για την Αστυνόμευση… κρείττον του λαλείν το σιγάν.

  Δε λέω. Τα περισσότερα είχαν ψηφιστεί από τους προηγούμενους. Οι τωρινοί χρεώνονται κατά μόνας…  μόνον τους πλειστηριασμούς σε Ελληνικά σπίτια και στα Εθνικά θέματα. Τα υπόλοιπα τα «διαχειρίζονται».

   Όχι ότι μπορείς πια να κοροϊδέψεις κανένα.

 Υπάρχει κάτι όμως που δεν μπορείς να μην το παραδεχθείς…

  

 Η ικανότητα του ανθρώπου.

  

 Αναφέρομαι στην Συντονίστρια του ΣΥΡΙΖΑ Φωκίδας Βαγγελιώ Μπεμπή. 

 Μία πειραματική Βιολόγο, ιδεαλίστρια, που δεν έλκει καν την καταγωγή από την Φωκίδα και όμως! Καταφέρνει από το μηδέν να δημιουργήσει και να λειτουργεί κομματικές οργανώσεις,  οργώνει το Νομό,  φέρνει υπουργούς, αξιοποιεί τους γνωστούς «περιπλανώμενους», συγκρούεται όπου χρειάζεται, διεκδικεί με πάθος, "σέβεται"  τους υποστηρικτές της, οργανώνει την κομματική βάση όποια κι αν είναι, σε περιοχή που τα πραγματικά ποσοστά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι  εξαιρετικά περιορισμένα.

  Αντικειμενικά και πέρα από την ματιά της προσωπικής φίλης, η Συντονίστρια του ΣΥΡΙΖΑ Φωκίδας  αναδεικνύεται αδιαμφισβήτητα σε σιδηρά κυρία της Φωκίδας…

  

  Θα μπορούσε να είναι και θέμα συγκυρίας αν δεν υπήρχαν άλλες παράμετροι. 

 Οι οποίες ανιχνεύονται στην άλλη πλευρά:  πλήρης απραξία,  φωτογραφίες  και ξεκατινιάσματα στο fb,  μηδενική δυναμική, δημόσια έκθεση με υστερικές επιθέσεις σε φορείς ενημέρωσης που κάνουν την  δουλειά τους, ανασφάλεια, βυζαντινισμοί παλαιάς κοπής, στελεχιασμός επιπέδου underground, συνωστισμός α λα Ρεπούση για τα ψηφοδέλτια, διαδοχικές ήττες και, κυρίως, παντελής απουσία παραγωγής πολιτικής… 

  Και όλα τυλιγμένα σε μυστήριο, σα να έχει μουδιάσει το σύμπαν... σιωπηρά, παραμορφωμένα... αγνοώντας τις ακραίες καταστάσεις και τις κραυγαλέες συνθήκες που πνίγουν το εκλογικό σώμα και τον τόπο…  

  Σα να μην υπάρχει αντιπολίτευση!

Μόνο μια κινούμενη άμμος. Ασήμαντη μα θανατηφόρα για όποιον πλησιάσει...  

  Μην αναζητήσεις απάντηση στον προφανή προβληματισμό. Δεν θα την βρεις.  

   Απλά θα χάσεις την ουσία στα λόγια του μεγάλου Μακρυγιάννη:

 Τότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγώνται έτσι: 
  «Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη». 
 Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω:
 «Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό’ χα, δεν τό’ δινα κανενός.

 Κι’ αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο»…