Κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της Φωτεινής Σκανδαλή "Άδειο νυφικό" από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη.
Η Φωτεινή είναι ένας άνθρωπος εξαιρετικά νέος στο σώμα στο πνεύμα και στην ψυχή, πολυτάλαντος και κυρίως έντιμος. Η γραφή της ακολουθεί την πλούσια ηθογραφική ικανότητα συνδυάζοντας τον ιστορικό ρεαλισμό με την γνωσιολογία της κοινωνικής πραγματικότητας της εποχής...
Πρόκειται για ένα έργο γνήσιο, ρεαλιστικό που περιπαίζει τα ρομαντικά στερεότυπα και διερευνά με ένα μεταιχμιακό είδος βαθυστόχαστης καταγραφής την γυναικεία ψυχολογία, μυθιστόρημα με κριτική διάθεση απέναντι σε τρωτά της Ελληνικής κοινωνίας που ταυτόχρονα περιβάλλει ποιητικά το συναίσθημα.
Φωτεινή, καλές συγγραφές...
Η Φωτεινή είναι ένας άνθρωπος εξαιρετικά νέος στο σώμα στο πνεύμα και στην ψυχή, πολυτάλαντος και κυρίως έντιμος. Η γραφή της ακολουθεί την πλούσια ηθογραφική ικανότητα συνδυάζοντας τον ιστορικό ρεαλισμό με την γνωσιολογία της κοινωνικής πραγματικότητας της εποχής...
Πρόκειται για ένα έργο γνήσιο, ρεαλιστικό που περιπαίζει τα ρομαντικά στερεότυπα και διερευνά με ένα μεταιχμιακό είδος βαθυστόχαστης καταγραφής την γυναικεία ψυχολογία, μυθιστόρημα με κριτική διάθεση απέναντι σε τρωτά της Ελληνικής κοινωνίας που ταυτόχρονα περιβάλλει ποιητικά το συναίσθημα.
Φωτεινή, καλές συγγραφές...
Φωτεινή Σκανδαλή
-Εκπαιδευτικός
-Ιστορικός -Συγγραφέας |
" ...Η Μέλπω στεκόταν αμήχανη μέσα στο νυφικό της. Χρόνια τη σκεφτόταν αυτή τη μέρα, όπως όλες οι κοπέλες του χωριού της. Έπρεπε να φτάσει είκοσι οκτώ χρόνων για να πει το μεγάλο "ναι". Ο γαμπρός, ο Γιάννης, ήταν από τα μέρη της, λοχαγός του στρατού. Ψηλός, μελαχρινός, όμορφος, την κοιτούσε σαν να μην υπήρχε ωραιότερη γυναίκα στον κόσμο από αυτήν. Ήλπιζε ότι με τον καιρό θα τον αγαπούσε.
Τι κι αν ο γάμος έγινε με προξενιό, όπως ήταν το έθιμο; Ο έρωτας θα ερχόταν πιο μετά. Ήταν σίγουρη γι' αυτό. Μα τότε, γιατί δεν μπορούσε να χαμογελάσει ή να κοιτάξει τον άντρα της στα μάτια; Γιατί τον ένιωθε πιο ξένο κι από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε; Το μόνο που έβλεπε πια μπροστά της ήταν το νυφικό κρεβάτι, ένα κλειδί που γύριζε αργά και μια πόρτα που έκλεινε βαριά πίσω της, σαν φυλακή. Ήθελε να τρέξει, να φύγει μακριά, αλλά τα πόδια της παρέμεναν καρφωμένα στο πάτωμα. Έτσι είναι η αγάπη; αναρωτιόταν η Μέλπω, νιώθοντας στο στόμα της την πικρή γεύση που αφήνουν οι αγκαλιές όταν αδειάζουν από χάδια...το βουβό κλάμα της ενώθηκε... με τις φωνές των αδελφών της, της μάνας της, έγινε μια αγκαλιά με όλες τις γυναίκες που μεγάλωσαν μέσα στα πρέπει και τα μη, που έζησαν, έκλαψαν, έψαξαν τον έρωτα μα δεν τον βρήκαν...".
Μπράβο φωτεινη υπέροχο !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταπληκτικό.......πραγματικά υπέροχο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή