Ένα ακόμη στοιχειωμένο Ιδρυματικό ανέκδοτο...

  ... ... Στην μακρυνή, στοιχειωμένη χώρα, μια ύπουλη, συρτή ανησυχία άρχισε να απλώνεται μαζί με τα πρώτα σύννεφα της μέρας, στο κοινωφελές ίδρυμα του βασιλείου, λίγο πριν κλείσει τις βαρειές ξύλινες πόρτες του...

  Καθώς η βασίλισσα αποσύρθηκε στα κεντρικά ανάκτορα για να συναντήσει τους πρεσβευτάδες, ο  Αξιωματικός επήρε των οματιών του και την ακολούθησε στη μεγάλη χώρα. Πριν φύγει για το πολυήμερο ταξείδι του, ορμήνεψε τους αυλικούς να πούνε στους υπηρέτες τα καθέκαστα....

  Ο αυλάρχης, μάζεψε τους υπηρέτες και τους μήνυσε τα δυσάρεστα μαντάτα. Το ίδρυμα μπορεί να κλείσει. Να μη λειτουργεί πιά! ανακοίνωσε. 
   Επειδή η βασίλισσα ήταν πολύ θυμωμένη με την στάση του Αξιωματικού, δεν ανοίγουν τα σεντούκια για να δοθούν τα βαλάντια στο ίδρυμα.
 Αλλά και για το πολύτιμο πετράδι που ορεγόταν ο Αξιωματικός...τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως τα είχε σχεδιάσει. Και μαζί με όλα τα άλλα, παρουσιάστηκε μια μικρή ασήμαντη αλεπουδίτσα στο παζάρι που αποκάλυψε την πλεκτάνη - κακόχρονο νάχει!

  - Το ίδρυμα κινδυνεύει να κλείσει - επανέλαβε ο αυλάρχης, κοιτάζοντας τους υπηρέτες μέσα απ' τα συρμάτινα γυαλιά του...κοίταξε τα σκυθρωπά πρόσωπα γύρω του και σκέφτηκε πόσο απαραίτητος είχε γίνει στον Αξιωματικό. Σας μεταφέρω το μήνυμα του αφέντη! πρόσθεσε με την αδιόρατη ευχαρίστηση του ιπποκόμου. 

 Οι υπηρέτες αναστατώθηκαν και στενοχωρέθηκαν πολύ. - Γιατί τόσο καιρό μας καθοδηγούσατε εσύ και ο βοηθός σου στο ατέρμονο μονοπάτι; ρώτησαν με δίκαιη αγανάκτηση. Γιατί δεν μας τα λέει αυτά ο ίδιος ο αφέντης και μας τα λες εσύ; φώναζαν. 

 Ο αυλάρχης και ο βοηθός του άλλαξαν μια κρυφή ματιά. Σκέφτηκαν το σχέδιο του αφέντη τους, που από καιρό ήθελε να κλείσει το ίδρυμα. Ετοιμαζόταν προηγούμενα να κάνει καθαρτήριο και νέα βαφτίσια γιατί οι νονοί ήτανε πολλοί και οι συγγενείς τους δυσανασχετούσαν που δεν ακούστηκε το όνομά τους. Τόσο χρυσάφι είχανε δωρίσει. 

 Ο αυλάρχης πέρασε τη γλώσσα πάνω από τα ξερακιανά, λεπτά χείλη του. Το χρυσάφι έκανε φτερά, συλλογίστηκε. Αλλά δεν μπορεί να έχει πάει πολύ μακρυά.... κοίταξε τον βοηθό του. Στις  ίριδες των ματιών του φάνηκε πως διέκρινε το σήμα του χρυσού τάλαντου. Δε βαρυέσαι! σκέφτηκε. Πόσο θα φωνάζουν; 
 - Άλλους ετοιμάζει ο αφέντης για το πόστο τους. Εγώ να είμαι καλά...
Πήγε να χαρεί μέσα στην οχλοβοή. Μετά σκέφτηκε την βασίλισσα και ένας κρυφός ανήσυχος παγωμένος αέρας τον ρίγησε...