Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του 2013...

O Νέος Ραγιαδισμός –

 Ή Δούλοι Ή Ελεύθεροι!

του Δημήτρη Γκίκα

   Τα τελευταία γεγονότα στην Κύπρο και η στάση τόσο των χωρών της ΕΕ, όσο και των Ρώσων και Ισραηλινών, σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής.

  Ειδικότερα η στροφή των τελευταίων – που εμφανίζονταν από πολλούς ως δήθεν σύμμαχοι – δείχνει πως τα σύννεφα στον ορίζοντα του Ελληνισμού στην ευρύτερη περιοχή μας δεν είναι απλώς γκρίζα: είναι κατάμαυρα. Η γεωπολιτική κατάσταση  ρευστή από πάντοτε, με ένα γείτονα εξ ανατολών ιδιαίτερα επιθετικό, με βόρειους γείτονες να τους επιτρέπεται να αναπτυχθούν και να διεκδικούν εδάφη και εθνικές ονομασίες, έχει πλέον αφεθεί στην τύχη της από τους κυβερνώντες.

  Με όσα συμβαίνουν, πολύ δύσκολα φαντάζεται κανείς ότι ο κ. Σαμαράς, ούτως ή άλλως προσδεδεμένος στο άρμα μιας ξενόβουλης πολιτικής, θα θελήσει να προβεί σε ανακήρυξη της ΑΟΖ. 

 Η Ελλάδα πλέον κινδυνεύει σοβαρά με απώλεια σημαντική της εθνικής της κυριαρχίας, εκτός από αυτήν της οικονομικής. Η οικονομική κατοχή, αναπόφευκτα θα οδηγούσε και στο σημείο της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας. 

 Από την ώρα που δεν αντιστέκεσαι σε κανένα κέλευσμα προερχόμενο από ξένα κέντρα, εύλογο είναι πως η στάση σου θα είναι πάντα ραγιαδιστική, υπόδουλη και καταδικαστική για το σύνολο της ελευθερίας. 

 Το Κυπριακό Όχι δε σήμαινε τίποτε, ακριβώς επειδή η Ελλάδα είχε πει Ναι.

  Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και στην υπερήφανη στάση της Κύπρου, όχι μόνο δεν στάθηκε αρωγός, αλλά δήλωνε, εμμέσως πλην σαφώς, ότι δεν την επικροτούσε. 

  Η Κύπρος κείται μακράν, για ακόμα μία φορά.

  

 Η εθνική επέτειος της 25ης Μαρτίου ήλθε. Τα νοήματά της, όμως έχουν από καιρό ξεφτίσει. Η εύκολη υποταγή, η οικονομική δουλοπρέπεια, η απόλυτη απαξίωση της εθνικής ελευθερίας είναι τα στοιχεία του νέου ραγιαδισμού.

  Η παρουσία του πολιτικού κόσμου στην εθνική επέτειο  είναι απολύτως υποκριτική. 

Ο εμπαιγμός και η κοροϊδία είναι πλέον φανερή. 

 Κι εμείς; 

 Δύο μας μένει να κάνουμε: ή σκύβουμε το κεφάλι και, ως νέοι ραγιάδες κι εμείς συναινούμε ή θυμόμαστε την αυταπάρνηση και αυτοθυσία όλων των ηρώων του 1821 και ξανακραυγάσουμε, σαν τον Κολοκοτρώνη: ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ.

  Αλλιώτικα, και η δική μας παρουσία στις εθνικές εκδηλώσεις είναι εξίσου υποκριτική!

 Ώρα να επιλέξουμε; 

Δημήτρης Γκίκας

Πηγή: MadatoForos