Ένα στοιχειωμένο ιδρυματικό ανέκδοτο!...

 Μια φορά κι ένα καιρό, σε μια μακρινή στοιχειωμένη χώρα,  ήταν ένα 
κοινωφελές ίδρυμα.

 

 Από τις βλέψεις των διαχειριστών του κινδύνευε να κλείσει. Χρειαζόταν επειγόντως χρήματα.
 Πήγαν τότε οι αυλικοί και ζήτησαν από την βασίλισσα να τους δώσει. Αυτή έκανε τις Απαραίτητες Θυσίες και τους έδωσε τα χρήματα.

 Ο επικεφαλής Αξιωματικός όμως που εποφθαλμιούσε τον θρόνο άρχισε να διαδίδει στην αυλή ότι με δική του πρωτοβουλία και κατόπιν ενεργειών του δόθηκαν τα χρήματα. 

 Δεν σταμάτησε μόνο εκεί αλλά υποχρέωσε και τους αυλικούς να υποστηρίξουν την δική του θέση και μάλιστα τιμώρησε κάποιο από αυτούς όταν άθελά του ευχαρίστησε την βασίλισσα.

 Σε λίγο καιρό τα χρήματα τελείωσαν και οι διαχειριστές ζήτησαν πάλι βοήθεια από την βασίλισσα...
Μάλιστα ο αυλάρχης πήγε προσωπικά ο ίδιος και παρεκάλεσε. Ακόμη και ο αυλικός που άθελά του την είχε δημόσια ευχαριστήσει πήγε γονυπετής και ζήτησε βοήθεια. 

 Η βασίλισσα όμως, δεν θέλησε να δώσει ευτυχές τέλος,  όπως στα παραμύθια. 

 "Αφού παραμύθια αποκαλούσατε την θυσία μου τόσο καιρό" είπε στον αυλικό, "να πάτε στον Αξιωματικό σας να σας ξαναδώσει χρήματα, όπως την πρώτη φορά"!...

 Έτσι αποκαλύφθηκε η φούσκα του Αξιωματικού στην μακρινή στοιχειωμένη χώρα. Ο καημένος προσπάθησε να βρει τα χρήματα, μα κανείς δεν του έδινε σημασία... 

 Δεν τον ένοιαζε και πολύ όμως, γιατί ο σκοπός του ήταν να αποκτήσει ένα πανάκριβο πετράδι που υπήρχε στο ίδρυμα και το λαχταρούσε. 
  Είχε από καιρό ταλαιπωρήσει τους αυλικούς επίτηδες για να υποχρεωθούν να το πουλήσουν στο μεγάλο παζάρι...

 Επειδή ήθελε να το πάρει φτηνά, όταν άρχισε ο τελάλης να διαλαλεί την πραμάτεια, είχε φροντίσει με δόλο, δίνοντας λίγα τάλαντα και διαδίδοντας ότι δεν θα λαμπυρίζει για πολύ,  να μην το ζητήσει κανείς... για να πέσει η αξία του.

 Μια φορά φώναξε ο τελάλης...κανείς δεν αποκρίθηκε. 
Δεύτερη φορά φώναξε ο τελάλης... κανείς δεν αποκρίθηκε...

Α! είπαν όλοι...κανείς δεν το θέλει αυτό το πετράδι! Θα είναι σκάρτο! Σίγουρα στοιχειωμένο!

Έτσι ο Αξιωματικός έτριβε τα χέρια του γιατί έγιναν όλα όπως τα είχε σχεδιάσει.Σηκώθηκε  λοιπόν  και άρχισε να πλησιάζει το θαυμάσιο πετράδι! 
Ο ήλιος έπεφτε πάνω του και άστραφτε η ομορφιά του...
Άπλωσε το χέρι να το αγγίξει και...  ύστερα...ξύπνησε!
  Ο φτωχός, το έβλεπε στον ύπνο του και νόμιζε πως το είχε κιόλας αποκτήσει! 

Κοίταξε ένα γύρω τους αυλικούς που του έκαναν αέρα. Του φάνηκε πως τον κοιτούσαν με δυσπιστία, για πρώτη φορά, στην ιστορία της στοιχειωμένης χώρας...
 Περιμένοντας τον τελάλη να αρχίσει να διαλαλεί, σκέφτηκε την βασίλισσα: θα σε τακτοποιήσω εσένα,  μούγκρισε μέσα απ τα δόντια του...και αποτραβήχτηκε ιδρωμένος στην σκιά...