 | |
| by Silo Art Factory |
Με τη συζήτηση για το “γάμο” των ομοφυλοφίλων και την τεκνοθεσία να έχει ανάψει στα παράθυρα των τηλεοπτικών καναλιών, με μπόλικη επίκληση στο συναίσθημα αλλά λίγο βάθος, κατά τη γνώμη μου, θα ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου επί του θέματος.
Το βασικό επιχείρημα υπέρ του “γάμου” των ομόφυλων ζευγαριών είναι ότι εφόσον δύο άνθρωποι αγαπιούνται, ποιοί είμαστε εμείς που θα τους πούμε πώς θα ζήσουν τη ζωή τους.
Αν όμως θέλουμε να είμαστε συνεπείς σε αυτό το επιχείρημα, τότε θα πρέπει να απαντήσουμε και σε άλλα ερωτήματα, όπως για παράδειγμα αν επιτρέπεται και ο γάμος μεταξύ αδελφών. Γιατί αν η αγάπη είναι το μόνο προαπαιτούμενο για την τέλεση γάμου, θα πρέπει να επιτραπεί και αυτού του είδους η ένωση. Και αν αυτό ακούγεται παράταιρο, με την ίδια λογική θα έπρεπε να επιτρέπεται και η πολυγαμία. Γιατί ένας άντρας μπορεί να αγαπάει δύο γυναίκες και εκείνες να μην έχουν κανένα πρόβλημα να τον “παντρευτούν” και οι δύο. Ή μπορεί δύο ζευγάρια να ανταλλάσσουν συζύγους και να είναι όλοι αγαπημένοι (αυτό το τελευταίο το άκουσα στο ράδιο ανατριχιάζοντας στα λόγια του εκφωνητή ότι “αν αυτοί δεν έχουν πρόβλημα εμάς μας περισσεύει”. Να σημειωθεί ότι υπήρχαν και παιδιά που δεν ήξεραν ποιος από τους δύο ήταν ο πατέρας).
Όπως γίνεται όμως κατανοητό από τα παραπάνω παραδείγματα, η κόκκινη γραμμή, αν και εφόσον αφαιρεθεί η βάση του Χριστιανισμού πάνω στην οποία έχει οικοδομηθεί η κοινωνία μας, μπορεί να φτάσει πολύ μακριά ή ακόμα και να εξαφανιστεί εντελώς. Σε αντίθετη περίπτωση τα επιχειρήματα περί της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της αυτοδιάθεσης και της αγάπης ισχύουν και στις προαναφερθείσες περιπτώσεις. Θα τα επιτρέψουμε στο όνομα της “αγάπης”;
Δεύτερο επιχείρημα που φέρνουν οι υπέρμαχοι του “γάμου” των ομοφυλοφίλων είναι τα κληρονομικά δικαιώματα ή άλλες νομικές συνέπειες που απορρέουν από αυτόν. Δεδομένου όμως ότι στην Ελλάδα ισχύει το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, αν έχω καταλάβει ορθά, το μόνο επιπλέον πλεονέκτημα του γάμου έναντι του συμφώνου είναι η υιοθεσία. Άρα θα πρέπει να εξετάσουμε αν και εφόσον τα ομόφυλα ζευγάρια πρέπει να μπορούν να υιοθετήσουν παιδιά ή να χρησιμοποιούν παρένθετη μητέρα για να γίνουν “γονείς”.
Στην περίπτωση της υιοθεσίας χρησιμοποιείται και πάλι η επίκληση στο συναίσθημα και στην αγάπη, όπου όλες οι ομόφυλες οικογένειες είναι έτοιμες να παρέχουν στα ορφανά παιδιά που λιμνάζουν, όπως λένε, στα ιδρύματα της χώρας. Και το σύνηθες ερώτημα που τίθεται είναι, γιατί αυτό το παιδί να μη βρεθεί σε μια ομόφυλη οικογένεια που θα το αγαπά και θα το φροντίζει;
Εδώ νομίζω ότι κάθε υποψήφιο ετερόφυλο ζευγάρι, που προσπαθεί χρόνια τώρα μέσα από εξουθενωτικές διαδικασίες να υιοθετήσει ένα παιδάκι, δίκαια θα αναρωτηθεί, γιατί αυτή η κοινωνία και η πολιτεία είναι τόσο πρόθυμες να αδειάσουν τα ορφανοτροφεία της χώρας για να γεμίσουν οι αγκαλιές των ομόφυλων ζευγαριών, ενώ στους ίδιους έχουν "βγάλει την πίστη". Το πρόβλημα που δεν αδειάζουν τα ορφανοτροφεία είναι ότι δεν υπάρχει ζήτηση από ετερόφυλες οικογένειες να υιοθετήσουν παιδιά ή ότι οι παρούσες διαδικασίες είναι απαγορευτικές για κάτι τέτοιο;
Ας εξετάσουμε παρόλα αυτά και το ενδεχόμενο δύο πολύ καλές οικογένειες, μια αμφιφυλόφιλη και μία ομοφυλόφιλη, να θέλουν να υιοθετήσουν το ίδιο παιδί. Ποια οικογένεια υπερτερεί της άλλης, αν πάρουμε ως δεδομένο ότι είναι ισάξιες σε όλα όσα παρέχουν στο παιδί; Βεβαίως η αμφιφυλόφιλη οικογένεια, για τον εξής λόγο:
Μέσα από το ρόλο του πατέρα και της μητέρας το παιδί μπορεί όχι μόνο να βρει ένα πρότυπο του φύλου του, αλλά και να εξερευνήσει την ετερότητα στο πρόσωπο του άλλου γονέα. Κάθε γονιός φέρνει στο τραπέζι τις ικανότητες και τα χαρακτηριστικά του φύλου του με αποτέλεσμα το παιδί να βγαίνει πιο “πλούσιο” από τις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις.
Φανταστείτε, για παράδειγμα, ένα κορίτσι που μπαίνει στην εφηβεία και έχει υιοθετηθεί από δύο μπαμπάδες, σε τι θέση θα βρεθεί όταν θα πρέπει να συζητήσει μαζί τους για τις αλλαγές στο σώμα της, την πρώτη της εμμηνόρροια και την αλλαγή στον όλο ψυχισμό της! Είναι δυνατόν να ισχυριστεί οποιοσδήποτε νουνεχής άνθρωπος ότι η παρουσία της μητέρας, που με στοργή θα διαλύσει τις απορίες και τους φόβους της έφηβης κόρης , κάνοντάς την να αισθανθεί ασφάλεια, είναι αδιάφορη για το παιδί;
Υπάρχει όμως και μια άλλη, βασική πτυχή στο ερώτημα της τεκνοθεσίας. Ρωτήθηκαν ποτέ τα ίδια τα παιδιά τι θέλουν; Τα ρώτησαν αν θέλουν να υιοθετηθούν από ομοφυλόφιλα ζευγάρια; Αν θέλουν εν μια νυκτί να θάψουν το όνειρό τους να φωνάξουν “μαμά” και “μπαμπά”, όντας αναγκασμένα να λοξοκοιτούν τις οικογένειες των φίλων τους;
Όλοι προερχόμαστε από έναν πατέρα και μία μητέρα, αυτή είναι η πραγματικότητα. Και ένα παιδί αυτή την πραγματικότητα διψάει να ζήσει. Εσείς μπορείτε να του τη δώσετε; Αντέχετε στο όνομα της αγάπης να του τη στερήσετε;
Τελειώνοντας θα ήθελα να αγγίξω το θέμα της παρένθετης μητέρας. Το ότι σαν γυναίκα με προσβάλλει το γεγονός ότι κάποιοι με βλέπουν ως αναπαραγωγική μηχανή θα το προσπεράσω. Θα προσπεράσω επίσης και τα αίσχη που γίνονται στο εξωτερικό (βλ. υπόθεση Brittney Pearson στην Αμερική), και θα έρθω στην πιο “απλή” περίπτωση που μια συγγενής θέλει να βοηθήσει για παράδειγμα ένα ζευγάρι ώστε να γίνουν “γονείς”. Και σε αυτήν ακόμα την περίπτωση ο εγωκεντρισμός των μεγάλων αδυνατεί να δει το καλό του παιδιού.
Όταν μια γυναίκα είναι έγκυος, αναπτύσσει θέλει δε θέλει δεσμό με το μωρό της, άσχετα με το dna του. Επίσης σε κάθε εγκυμοσύνη ο πατέρας παίζει ενεργό ρόλο μέσα από την αγαπητική σχέση του με τη μητέρα, όταν αγκαλιάζει την κοιλίτσα της και μιλάει στο παιδί. Το παιδί μαθαίνει να αναγνωρίζει τη φωνή του ήδη μέσα από την κοιλιά της μητέρας, η οποία περνάει με τη σειρά της την αγάπη που νιώθει στο έμβρυο. Αυτά είναι βασικά πράγματα που κάθε έγκυος γυναίκα γνωρίζει.
Στην περίπτωση όμως της παρένθετης μητέρας τι γίνεται; Μπορείς να δεθείς ψυχολογικά και αγαπητικά με ένα παιδί που ξέρεις ότι δεν είναι δικό σου; Ένα παιδί που ξέρεις ότι με το που θα γεννηθεί θα φύγει από την αγκαλιά σου και θα το πάρουν άλλοι; Και ακόμα και αν εσύ σαν μάνα -γιατί μάνα του θα είσαι- μπορέσεις να ξεπεράσεις και να αποστασιοποιηθείς από όλα αυτά τα συναισθήματα με τα οποία αργά ή γρήγορα θα έρθεις αντιμέτωπη, αυτό το μωρό δεν το λυπάσαι, που θα έχει συνηθίσει εννιά μήνες το χτύπο της δικής σου καρδιάς και τον ήχο της δικής σου φωνής και εσύ θα το παραδώσεις σε μια αγκαλιά ξένη; Την πιο φοβερή ώρα, που έρχεται σε αυτό το νέο κόσμο μετά από μια επίπονη διαδικασία και το μόνο που θέλει για να ηρεμήσει είναι να ακουμπήσει στο στήθος σου και να θηλάσει λαίμαργα για πρώτη φορά το γάλα σου, εσύ ποιανού το καλό σκέφτεσαι και το δίνεις; Του παιδιού; Όχι βέβαια.
Ανακεφαλαιώνοντας, η κουβέντα για το τι επιτρέπεται και τι όχι στην ελληνική κοινωνία, δεν μπορεί να βασιστεί σε δακρύβρεχτες αγαπολογίες. Αν ως βάση μας έχουμε το χριστιανισμό, ο γάμος μεταξύ των ομόφυλων ζευγαριών απαγορεύεται.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε βάση πρέπει να δούμε πού ακριβώς θα τεθούν τα όρια, αν αυτά υπάρξουν. Όπως και να έχει, θαρρώ πως στην παρούσα φάση με το σύμφωνο συμβίωσης οι απαιτήσεις των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, ως προς το νομικό τουλάχιστον κομμάτι, θα έπρεπε να είναι καλυμμένες.
Αλλά ως προς την υιοθεσία, οφείλουμε σαν κοινωνία να δούμε τι είναι καλύτερο για τα παιδιά και να πράξουμε αναλόγως.
Γιατί αν μπουν στη ζυγαριά, από τη μία το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών να υιοθετήσουν και από την άλλη το δικαίωμα των παιδιών να γνωρίσουν τι θα πει μάνα και πατέρας, η ζυγαριά όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν θα γέρνει πάντα από τη μεριά των παιδιών...
Αικατερίνη Ράπτη
Καθηγήτρια Αγγλικών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου