Βασιλική Κοντοπούλου: Αφιερωμένο στις 5000 χιλιάδες των αυτοκτονημένων Ελλήνων...

 «ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ…»

Αυτό το άρθρο αφιερώνεται στις 5000 χιλιάδες ψυχές Ελλήνων, οι οποίοι ευρισκόμενοι σε απόγνωση αυτοκτόνησαν την τελευταία τριετία, στους 1.500.000 ανέργους, στο 40% των οικογενειών που διαβιούν σε συνθήκες φτώχειας και στα παιδιά εκείνα, που στην Ελλάδα του 2013, πάνε στο σχολείο, ενώ είναι πεινασμένα από έλλειψη ικανών και επαρκών  πόρων των γονέων τους και καλεί τους Δικηγορικούς Συλλόγους της Ελλάδος με τα μέλη τους να πάρουν τη σκυτάλη για έναν αγώνα ,που η «ζυγαριά της θεάς Δίκης» θα ονομάσει όχι μόνο Δίκαιο αλλά και Κάλλιστο.

Ο λόγος περί του «ελληνικού χρέους» και το ερώτημα που τίθεται είναι «ποιοι χρωστάνε σε ποιον;»

Τα δεδομένα για τη διάκριση της αλήθειας κρύβονται -για άλλη μια φορά-στα κείμενα και το αρχειακό υλικό των διαφόρων υπηρεσιών, φορέων ή οργανισμών, στο αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών, στα πρακτικά της Βουλής  και πολύ περισσότερο στο αρχειακό υλικό  των  ΓΑΚ. Μόνο που είναι δύσκολο όχι μόνο να ανακτηθούν, αλλά και να συνταχθούν σε κείμενο απλό, αξιόπιστο, αδιάσειστο στον έλεγχο της λογικής και εναρμονισμένο με τους κανόνες του εθνικού και του διεθνούς δικαίου.

Η ακολουθία των προτάσεων του δικού μου συλλογισμού, μετά από έρευνα 8 μηνών, έχει ως εξής:

1) Τα λόγια του κ. Τάσου Μ. Ηλιαδάκη ( ο οποίος είναι  Μαθηματικός, Πολιτειολόγος, Δρ. Κοινωνιολογίας, καθηγητής Σχολής Εθνικής Ασφάλειας, μέλος της Ελληνικής Επιτροπής στη Διεθνή Συνδιάσκεψη για το χρυσό των Ναζί στο Λονδίνο το 1997, εισηγητής στην ελληνογερμανική διάσκεψη Δελφών το 1996 και στην Πανελλήνια Συνδιάσκεψη Αλεξανδρούπολης το 2005 για το Δημόσιο Χρέος) , για το «κατοχικό δάνειο και την ακόμα και σήμερα  εν ισχύ υποχρέωση της εξόφλησής του»

 
«Η σχετική δανειακή συμφωνία θα υπογραφεί στις 14.3.1942 από τους πληρεξούσιους της Γερμανίας και της Ιταλίας στην Ελλάδα, αντίστοιχα Άλτενμπουργκ και Γκίτζι.

Η Ελλάδα δεν είχε προσκληθεί και δεν ήταν παρούσα. Στην Ελλάδα την ανακοίνωσε μετά από εννιά μέρες ο Άλτενμπουργκ με την ρηματική διακοίνωση 160/23.3.1942 και ο Γκίτζι με το σημείωμά του Νο4/6406/461/23. 3.1942.

Σύμφωνα μ' αυτήν:
• Η Ελληνική Κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ. (άρθρο 2).
• Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος (στο εξής ΤΕ), άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας ως άτοκο, σε δραχμές δάνειο της Ελλάδας προς αυτές (άρθρο 3).
• Η επιστροφή του δανείου θα γινόταν αργότερα (αρθρ. 4).
• Η συμφωνία είχε αναδρομική ισχύ από 1.1.1942 (άρθρ. 5).

Η δανειακή σύμβαση αποτελούσε μια συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας που επιβαλλόταν στην Ελλάδα υποχρεωτικά εκτελεστή (αναγκαστική).

Οι δανειακές αναλήψεις θα είχαν την μορφή μηνιαίων προκαταβολών, το ύψος και η διάρκεια των οποίων δεν προσδιοριζόταν. Επίσης δεν προσδιοριζόταν πότε θα άρχιζε η εξόφληση του, ενώ προσδιοριζόταν ότι ήταν άτοκο και σε δραχμές.

 Με το εμπιστευτικό έγγραφο 409/2.4.1942 ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών έδινε εντολή στην ΤΕ να συμμορφωθεί με τη ρηματική διακοίνωση του Άλτενμπουργκ και να αρχίσει να καταβάλει τις δανειακές προκαταβολές.

 Την αρχική αυτή αναγκαστική σύμβαση ακολούθησαν 3 τροποποιή-

σεις με κοινή βούληση των συμβαλλομένων. Αυτές μετατρέπουν την αρχική αναγκαστική σύμβαση σε συμβατική.
Δηλαδή το δάνειο παύει να είναι αναγκαστικό και μεταπίπτει σε κοινό συμβατικό δάνειο. Με την πρώτη τροποποίηση (2.12.1942) ορίζεται ότι τα δανειακά ποσά είναι αναπροσαρμοζόμενα και θα αρχίσουν να επιστρέφονται από τον Απρίλιο του 1943 (άρθρο β, παράγραφοι 2 και 3). Μάλιστα, κατέβαλαν και δύο εξοφλητικές δόσεις του δανείου και στη συνέχεια σταμάτησαν την επιστροφή του, οπότε μεταπίπτει σε έντοκο λόγω υπερημερίας. Δηλαδή το δάνειο είχε μετατραπεί σε σταθερού νομίσματος και έντοκο.

Το ύψος του δανείου κατά την ΤΕ ανέρχεται (δίχως τους τόκους) σε 227.940.201 εκ. δολ. το 1944 και κατά τον Άλτενμπουργκ  σε 400 εκ. μετακατοχικά μάρκα. Με τις αναπροσαρμογές και τους τόκους ανέρχεται σε κάποιες δεκάδες δισ. ευρώ.

Επομένως, το κατοχικό δάνειο είναι συμβατικό και όχι αναγκαστικό, σταθερού νομίσματος και από τον Απρίλιο του 1943 έντοκο. Αποτελεί συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας και όχι επανορθωτική. Ως τέτοια δεν εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου 1953 που αναστέλλει την καταβολή των επανορθώσεων και αποζημιώσεων.

Η Ελλάδα στη διάσκεψη των επανορθώσεων του 1945, στη διάσκεψη των Παρισίων το 1946 και στη διάσκεψη των ΥΠΕΞ των τεσσάρων Μ.Δ. το Νοέμβριο του 1947, διαχώρισε το κατοχικό δάνειο από τις επανορθώσεις και ζητούσε την επιστροφή του. Η Ελλάδα ουδέποτε έπαψε να διεκδικεί το κατοχικό δάνειο.
• Το 1964 με τον Αγγελόπουλο, ως εκπρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης.
• Το 1965 με τον Α. Παπανδρέου.
• Στις ελληνογερμανικές συνομιλίες στην Αθήνα το 1966.

Τότε η Γερμανία πρόβαλε τον ισχυρισμό ότι του δανείου είχε παραιτηθεί εγγράφως ο Κ. Καραμανλής. Στη συνέχεια το μετέτρεψε σε προφορική παραίτηση Καραμανλή, πράγμα που διέψευσε ο Κ. Καραμανλής. Τέλος, με τη ρηματική της διακοίνωση στις 31.3.1967, η Γερμανία δεχόταν ότι δεν υπήρξε παραίτηση Καραμανλή.
• Το 1974 το ανακίνησε ο κ. Ξ. Ζολώτας.
• Στις 18.4.1991 το έθεσε ανεπίσημα και προφορικά ο τότε ΥΠΕΞ Α. Σαμαράς στο Γερμανό ομόλογό του
• Στις 14.11.1995 το έθεσε η Ελλάδα με ρηματική διακοίνωση.

Η Γερμανία σταθερά το απορρίπτει, με τα επιχειρήματα ότι:
• Το δάνειο εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου.
• Από το δάνειο παραιτήθηκε ο Κ. Καραμανλής. Το επανέλαβε και μετά το 1990 παρά τη ρηματική διακοίνωση του Μαρτίου 1967.
• Ύστερα από 50 χρόνια δεν μπορεί να εγείρονται τέτοιες απαιτήσεις. (Η Ελλάδα το διεκδικεί από το 1945).

Το μόνο που δηλώνουν αυτά τα επιχειρήματα είναι έλλειψη επιχειρημάτων. Μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990 έχει εκλείψει και το τυπικό επιχείρημα που θα μπορούσε να προβληθεί, εκείνο του χωρισμού της Γερμανίας.

Επομένως είναι άμεσα απαιτητό και επιβάλλεται να είναι πάγια διεκδίκηση και  πολιτικά και συμβατικά (νομικά). Μπορεί να το διεκδικήσει η ελληνική κυβέρνηση, η Τράπεζα της Ελλάδος ή οποιοσδήποτε μέτοχος της (πάνω ενός ορίου μετοχών), όπως και ο ελληνικός λαός μέσω των συντεταγμένων πολιτειακών θεσμών του.

Τέλος την ελληνική διεκδίκηση ενισχύει το προηγούμενο της Γιουγκοσλαβίας και της Πολωνίας στις οποίες η ναζιστική Γερμανία είχε επιβάλλει παρόμοια κατοχικά δάνεια και τα οποία μετακατοχικά η τότε Δ. Γερμανία επέστρεψε (αντίστοιχα το 1956 και 1971). Η σημερινή Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι δανείσθηκε από το ελληνικό κράτος κατά παράβαση του άρθρου 49 της σύμβασης της Χάγης του 1909 και το οποίο ισχύει και σήμερα. Δανείσθηκε από ένα κράτος που η ίδια η ναζιστική Γερμανία είχε χαρακτηρίσει χρεοκοπημένο και ότι οι ναζί όχι μόνο δεν αμφισβήτησαν ουδέποτε το δάνειο, αλλά και άρχισαν την αποπληρωμή του, ενώ και ο καγκελάριος Έρχαρντ, το 1964, είχε δεσμευθεί για την επιστροφή του μετά την επανένωση της Γερμανίας.

Η Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι η γερμανική κατοχή είναι υπόλογος για το οικονομικό ελληνικό ολοκαύτωμα της περιόδου 1940-44. Ενδεικτικά και μόνο είναι υπόλογος για το ότι στην Ελλάδα ο πληθωρισμός αυξήθηκε 15,3 εκατομμύρια φορές και ότι μόνο την Ελλάδα υποχρέωσε η τότε Γερμανία να της καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις.
Αυτό το ολοκαύτωμα το αναγνώρισαν οι Ιταλοί: «Η Ελλάδα είναι στημένη σαν λεμόνι", έλεγε ο Γκίτζι. Ενώ σαν αποκορύφωμα είναι τα λόγια του Μουσολίνι ο οποίος  έλεγε ότι  "... οι Γερμανοί άρπαξαν από τους Έλληνες ακόμα και τα κορδόνια των παπουτσιών τους...".
Αλλά και ο Γερμανός Υπ. Οικονομίας, Φούνκ, τον Ιούνιο του 1943 έγραφε σε άρθρο του ότι,

«Η Ελλάς δοκίμασε τα δεινά του πολέμου, όπως ίσως καμία άλλη χώρα της Ευρώπης".

Για την επανόρθωση η Ελλάδα θα χρειαζόταν 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946. Μάλιστα αυτό ακριβώς, μετακατοχικά, η Ελλάδα θα το αναζήτησε  στον εξωτερικό δανεισμό.

Από την άλλη πλευρά αυτή που αμφισβητεί και αρνείται την επιστροφή του κατοχικού δανείου είναι η μετά το 1990 ενωμένη και δημοκρατική Γερμανία. Αυτή όμως η συμπεριφορά, εκτός των άλλων, πλήττει βάναυσα τα μετακατοχικά φιλογερμανικά αισθήματα, όπως τα χαρακτήρισε, ο καγκελάριος Κολ  του ελληνικού λαού και, γι' αυτό ακέραια την ευθύνη φέρει η γερμανική κυβέρνηση».

2)Τα ποσά που αναφέρει ο καθ. Ά. Θ. Αγγελόπουλος (Σύγχρονα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα,σελ.31, 1945), τα οποία πρέπει να επιστραφούν άμεσα και κατ’ απόλυτη προτεραιότητα.

3) Το νομικό προηγούμενο

 Το 1936 ο Ι. Μεταξάς αρνήθηκε να πληρώσει το χρέος προς τη Βελγική Τράπεζα SOCIETE COMMERCIALE DE BELGIGUE και η Βελγική Κυβέρνηση προσέφυγε στο Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου ζητώντας την ικανοποίηση των νομίμων δικαιωμάτων της Τράπεζάς της.

Το 1938 ο νομικός εντεταλμένος εκπρόσωπος της Ελλάδος κατέθεσε στο Δικαστήριο  το ακόλουθο Υπόμνημα: «Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς το λαό τους: οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατο να πληρωθεί το χρέος και την ίδια ώρα να παρασχεθεί στο λαό  η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη

Το οδυνηρό πρόβλημα προκύπτει όταν πρέπει να επιλέξει κανείς ανάμεσα στα δύο καθήκοντα. Το ένα πρέπει να υποχωρήσει έναντι του άλλου. Ποιο πρέπει να είναι αυτό;

Η θεωρία αναγνωρίζει σε αυτό το ζήτημα ότι το καθήκον μιας κυβέρνησης να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της.

Στην περίπτωση όπου η πληρωμή του χρέους θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή ή τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή να ακόμη να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους»

Το Διεθνές Δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα δημιουργώντας ΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ, το οποίο εκμεταλλεύτηκε το 2003 η Αργεντινή και το 2007 ο Ισημερινός.

4) Επαχθείς δανειακοί  όροι του παρελθόντος και παραβάσεις κανόνων και αρχών Διεθνούς δικαίου:

Το 1893 υπήρξε αδυναμία των Ελληνικών Κυβερνήσεων να εξυπηρετήσουν δάνεια συνολικής αξίας 585,4 χρυσών φράγκων με αποτέλεσμα το 1897 η Ελλάδα να υπαχθεί σε καθεστώς Δ.Ο.Ε. με υποχρεωτική και αναγκαστική είσπραξη για λογαριασμό των δανειστών του φόρου σε είδη μονοπωλίου, δηλαδή εισέπρατταν τα έσοδα από: το αλάτι, τα σπίρτα, το πετρέλαιο, το οινόπνευμα, τη σμύριδα Νάξου, τα τραπουλόχαρτα, το φόρο καπνού, τα έσοδα τελωνιακών δασμών του Λιμένος Πειραιώς, με τη σύναψη νέου δανείου 150 εκατ. φράγκων το 1898. Άρση του Δ.Ο.Ε. έγινα το 1978.

Μάλιστα κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου οι Κατοχικές Κυβερνήσεις συνέχιζαν να πληρώνουν «τις δανείστριες χώρες»(Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Ρωσία, Βέλγιο) εν καιρώ πολέμου, άδικής και αναίτιας επίθεσης, και όταν η εδαφική κυριαρχία τους, πλην της Μ. Βρετανίας, είχε μεταβληθεί,  καταλυθεί ή δεν υφίστατο όπως για παράδειγμα του Βελγίου και της Γαλλίας.   

5) Ο Ελληνικός χρυσός

Μια ενδιαφέρουσα «νουβέλα», για να θυμηθούμε τον Ηρόδοτο.

Ο Ι. Μεταξάς εξασφάλισε το μη βομβαρδισμό της Αθήνας απομακρύνοντας τα βαρέα πολυβόλα από τον Υμηττό και τον Λυκαβηττό. χρησιμοποίησε τις κάνες τους για να μεταφερθεί με ασφάλεια «ἙΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ» σε εργοστάσιο στο Ελληνικό που διέθετε πυρίμαχο καταφύγιο. Ήταν μια μυστική αποστολή μια μέρα που έβρεχε μεν, αλλά έκανε κρύο δε, το φθινόπωρο του 1940.

Το γνώριζαν λίγοι και μετρημένοι στα δάκτυλα, όλοι άνδρες  του Πυροβολικού.

Ο χρυσός που καταμέτρησε ο κ. Ξ. Ζολώτας το 1989, ήταν αυτός που φυγαδεύτηκε από τον Ι. Μεταξά. Βέβαια, κάποιοι τόνοι  δε γύρισαν ποτέ από το «Ελληνικό», αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία για να αποδειχθεί τέτοιου μεγέθους κλεψιά, εκτός και εάν υπάρχουν έγγραφα που ακόμα δεν έχουν δει το φως του ΗΛΙΟΥ…. Συνολικά Η Ελλάδα διέθετε, πριν την αποχώρηση της Βασιλικής Οικογένειας, 1700,5  τόνους  χρυσό.

Σε αυτόν δεν υπολογίστηκαν τα διαθέσιμα της Εκκλησίας της Ελλάδος και τα 99,9 κιλά της ασφάλειας για την κοπή νομίσματος.

Παρενθετικά ο  χρυσός της Εκκλησίας,  του οποίου μέρος  ήταν τα λιωμένα τάματα του Ελληνικού Λαού, συμφωνήθηκε από  τον τότε κατοχικό  Αντιβασιλέα και τη Γερμανική Κυβέρνηση να μεταφερθεί για  ασφάλεια στην Ελβετία, με την παραχώρηση τής εγχάραξης της σφραγίδας των Ναζί στις πλάκες.

Βγαίνοντας, όμως,   ο χρυσός από τα σύνορα της χώρας, η Εκκλησία έχασε το δικαίωμά της να είναι « κάτοχος και  δικαιούχος» , γιατί οι Ελβετικές Τράπεζες δεν αποδίδουν ακόμα και σήμερα τα κλεμμένα των Ναζί.

Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, υπάρχουν τουλάχιστον τρία έγγραφα που αποδεικνύουν την αλήθεια και τους δικαιούχους. Γιατί ,πολύ απλά ο κατοχικός Αντιβασιλέας και ρασοφόρος είχε επιμείνει  και είχε πετύχει το συγκεκριμένο φορτίο προς τις ελβετικές τράπεζες να φέρει και τα αρχικά του ονόματός του στη εγχάραξή του, εκείνο που είχε πριν την κουρά του… Που σημαίνει ότι  δε μπορεί να διεκδικηθεί από την Εκκλησία της Ελλάδος, αφού μοιάζει «σαν να έχει  ανοίξει ο αντιβασιλέας  προσωπικό λογαριασμό», παρά μπορεί να διεκδικηθεί  μόνο από τους εν ζωή κληρονόμους του, εάν υπάρχουν…

Αν μετατρέψει κάποιος με τις τιμές αναλογίας σε ουγγιές τους 17,5 τόνους  του 1941, καταλαβαίνει τι είχε ως περιουσία ο Ελληνικός Λαός, πριν μπουν οι Γερμανοί στην Αθήνα.

Και ευλόγως  δημιουργεί απορία η πληροφορία που ανακοινώθηκε : «Στις 3.760 χιλιάδες ουγγιές έφθαναν τα αποθέματα φυσικού χρυσού στις 31.12.2012, σύμφωνα με έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδος.

Όπως ενημερώνει ειδικότερα η Τράπεζα της Ελλάδος, «στις 31.12.2012 τα αποθέματα φυσικού χρυσού ήταν 3.760 χιλιάδες ουγγιές, αξίας 4,74 δισ. ευρώ, από τα οποία το ήμισυ φυλάσσεται στην ΤτΕ ενώ το υπόλοιπο φυλάσσεται στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Νέας Υόρκης στις ΗΠΑ, την Τράπεζα της Αγγλίας και την Ελβετία».

Στο έγγραφο αναφέρεται, επίσης, ότι «το απόθεμα σε χρυσό της ΤτΕ, το οποίο πράγματι είχε κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταφερθεί τελικά προς φύλαξη στην Τράπεζα της Αγγλίας, επαναπατρίσθηκε σταδιακά μεταξύ των ετών 1946 και 1956. Πληροφόρηση για το όλο θέμα περιέχεται στην Έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος για τα έτη 1941-46, σε εκείνη για το έτος 1950 και σε μεταγενέστερες».

Μόνο που « αυτό»  που επαναπατρίστηκε ήταν ο χρυσός που είχε ταξιδέψει, δηλαδή «εκείνος, που  μπορούσε να πάρει σε κιβώτια και να  μεταφέρει  με τα πλοία του Βασιλικού Ναυτικού μαζί της  η Βασιλική Οικογένεια,  όταν έφυγε για τη  Μ. Ανατολή».

 Πρώτα, ο χρυσός πήγε στο Κάϊρο, μετά στην Αλεξάνδρεια και από εκεί ταξίδευσε για τη Νότια Αφρική ,με τελικό σταθμό  την Αγγλία, και  δικαιούχους κατάθεσης στις Αγγλικές Τράπεζες  όχι τον Ελληνικό Λαό αλλά τα μέλη της Βασιλικής  Οικογένειας, τα οποία, όταν οι Έλληνες αγωνιζόντουσαν εναντίον των δυνάμεων της τριπλής κατοχής, όταν  πέθαιναν από πείνα, βασανίζονταν, ακρωτηριάζονταν και εκτελούνταν, αυτά πλούτιζαν επειδή τόκιζαν το «χρυσό» τους… 

Η επέμβαση  και το πόρισμα ενός τολμηρού οικονομικού εισαγγελέα θα απέδιδε αναμφισβήτητα ένα  πραγματικά  «θαυμάσιο μυθιστόρημα», μόνο που θα είχε  αληθινά ονόματα και υπογραφές,  θα προσέφερε τα πιο σπουδαία για «την απομυθοποίηση προσώπων και τζακιών», θα λειτουργούσε λυτρωτικά στη συλλογική κάθαρση ενός  λαού που τον σταυρώνουν αιώνες τώρα. Και σαφώς  θα ήταν δώρο στις επερχόμενες γενεές και αιτία αναστοχασμού   για  τις γενιές που στήριξαν τα έργα ενός «διεφθαρμένου κατεστημένου».

Υπάρχει αλήθεια τέτοιος; 

6) Η συζήτηση στη Βουλή 13 ΙΟΥΛΙΟΥ 1961, σχέδιο νόμου για την κύρωση της σύμβασης μεταξύ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ, για παροχές σε Έλληνες Υπηκόους που «θίγησαν»΄

Ο τότε ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΒΕΡΩΦ, αποδέχτηκε «αποζημιώσεις» πολύ κατώτερες από εκείνες που δόθηκαν σε χώρες με λιγότερα θύματα, δεν επέμεινε στην διάκριση για το πλάτος της έννοιας της λέξης στην Ελληνική Γλώσσα, δηλαδή: α)επανόρθωση αφορά τις γέφυρες, τις κολόνες του τηλεφωνικού καλωδίου από την Αθήνα έως τη Λαμία, ανατίναξη σιδηροδρομικού δικτύου, βομβαρδισμός του Πειραιά κ.λ.π. , β)αποκατάσταση των πληγέντων, για παράδειγμα πυρόπληκτων, αναπήρων από βασανισμούς κ.λ.π., και γ) αποζημιώσεις, δηλαδή 1)αξία προϊόντων εγχώριας παραγωγής που πάρθηκαν με «κλήρινγκ», 2)Αποθέματα που διερπάγησαν από το Ελληνικό Κράτος χωρίς πληρωμή,3)αξία επίπλων-πολύτιμων λίθων-έργων τέχνης που εκλαπησαν,4)37 τόνους κέρματα των 10 & 20 δραχμών, 53.000.000 νικέλινα κέρματα και 7.000.000 χάλκινα κέρματα, που «δανείσθηκαν», 5) Δανεισθέντα προϊόντα μέσω κλήρινγκ: Καπνό, λάδι, μαλλιά, δέρματα ακατέργαστα,6)τα επιταχθέντα προϊόντα (σταφίδα, βαμβάκι, κολοφώνιο, λάδι, 7)τα κατασχεθέντα προϊόντα, 8) ένα πλήρες φορτίο σίτου από τις λιμενικές αποθήκες του Υπουργείου Οικονομικών αξίας 948.00 χρυσών λιρών  Αγγλίας,9) κατάσχεση καπνού της εσοδείας του 1940 και καπνά από το 1939 και παλαιότερα, δηλαδή ό,τι μας πήραν οι Γερμανοί και ποτέ δε μας έδωσαν τα ίδια πίσω, και εμείς ποτέ δε τα απαιτήσαμε.

Μπορεί να υποθέσει κάποιος πως ο κ. Ε. Αβέρωφ είχε ελλιπή γνώση « περί βάθους και πλάτους της έννοιας στην Ελληνική Γλώσσα σε σημασιολογικό επίπεδο» ή ότι είχε κακούς διπλωμάτες δίπλα του. Όχι μόνο γιατί δεν ανέφερε τίποτα από τα παραπάνω, αλλά δέσμευσε τη χώρα μας να μην επανέλθει για «μελλοντικές αποζημιώσεις, καταγράφοντας την λέξη  γενικά και αόριστα» ,και εξαίρεσε όλους τους Έλληνες που έδρασαν ένοπλα κατά των Γερμανών.

Δηλαδή σύμφωνα με το σκεπτικό του κ. Ε. Αβέρωφ, ο Κωνσταντίνος Περρίκος, η Λέλα Καραγιάννη, η Ηλέκτρα Αποστόλου, οι πρωτοστάτες ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ στις διαδηλώσεις της Αθήνας και στις γενικές απεργίες είναι προδότες… και παραβίασαν τις « εντολές»…

Ποιος θα δικάσει « την μέγιστη ασέβεια αυτού του ανθρώπου; ».

Επειδή μεγάλωσα στην Κυψέλη της Αθήνας, ανεβαίνοντας από παιδί την οδό Λέλας Καραγιάννη, και επειδή βάδιζα στην οδό Περρίκου,  πηγαίνοντας στην  Βαρβάκειο Σχολή, της οποίας είμαι απόφοιτος, ενθυμούμενη τα λόγια που κάπου είχα διαβάσει: « Έχεις γυναίκα και παιδιά Περρίκο» - « Η ζωή μας ανήκει στην Ελλάδα»  και λόγω φροντιστηριακών μαθημάτων  τριγυρνούσα στην Πλατεία Κάνιγγος,  πάντα θαύμαζα  το μνημείο και τον ηρωισμό αυτών που ανατίναξαν τα γραφεία της  ΕΣΠΟ. Λυπάμαι, λοιπόν,  βαθύτατα  που ο κ .Ε. Αβέρωφ  δεν τίμησε με την υπογραφή του « αυτούς που έδρασαν εναντίον των κατακτητών της πατρίδας ως όφειλαν» , για να μη μιλήσω για τα κολαστήρια Μέρλιν, Κοραή και Μπουμπουλίνας…

7)Το άρθρο του Άγγελου Αγγελόπουλου στην εφημερίδα « ΒΗΜΑ» ΚΑΙ στις 15/9/1985, στο οποίο   γράφεται  ότι: «…αν η Ελλάδα θα μπορούσε να δεναιστεί τα επόμενα έτη σημαντικά ποσά χωρίς την παρέμβαση διεθνών οργανισμών, χωρίς δεσμεύσεις έναντι των δανειστών και χωρίς υποθήκευση του οικονομικού μέλλοντος της χώρας»  

Σίγουρα υπάρχουν και άλλα στοιχεία  εκτός από αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω,  από τα οποία ωστόσο   συνάγεται  το εξής συμπέρασμα:

Οι Ευρωπαϊκές χώρες, αν και θεωρούνται σύμμαχοι και εταίροι με την Ελλάδα από την ίδρυση του Ελληνικού Βασιλείου,  τότε και τώρα τη συνθλίβουν, δείχνοντας, μάλλον, το επίπεδο του ήθους και του πολιτισμού της  καταγωγής τους. Όμως, αυτό δε θα μπορούσαν να το κάνουν, εάν οι Έλληνες ήταν ενωμένοι, αν οι Έλληνες δεν απαιτούσαν από τις εκλεγμένες  κυβερνήσεις τους τα αυτονόητα: δικαίωμα στη ζωή, στην περίθαλψη, στη μόρφωση, στην εργασία ,στην χαρά, δικαίωμα να αναπνέουμε και να συλλογιζόμαστε ελεύθερα, δικαίωμα να κάνουμε παιδιά και οικογένεια… .και βέβαια αν οι εκάστοτε κυβερνήσεις και θεσμικοί παράγοντες της χώρας και λειτουργοί υπηρετούσαν τον Ελληνικό Λαό.

Θα κλείσω με τα λόγια του Ανδρέα Κάλβου,  και  ένα απόσπασμα από την επιστολή του  στο Στρατηγό Λαφαγιέτ, η οποία   αποτελεί τον πρόλογο στην έκδοση της πρώτης ποιητικής του συλλογής που τυπώθηκε στη Γενεύη το 1824,:

 « Πολύ φτωχοί για να μπορέσουμε να συντηρήσουμε τους στρατιώτες μας και τα πλοία μας, στερημένοι από κάθε οργάνωση για να στερεώσουμε την ελευθερία μας, χωρίς όπλα για να στολίσουμε τα βράχια μας, πολεμώντας με έναν εχθρό που πάντα νικιέται και πάντα ξαναγεννιέται , τριγυρισμένοι από παγίδες των χριστιανικών κυβερνήσεων που έγιναν σύμμαχοι με τους εχθρούς του Ευαγγελίου, δεχόμενοι ύπουλες προσφορές προστασίας  που ο λαός δε ζητάει, θα υποκύψουμε; Όχι,  στρατηγέ. Ο Θεός και η απελπισία μας μάς κραταιώνουν. Ένα Έθνος ,που ολόκληρο βλέπει τους εχθρούς του με περιφρόνηση και κοιτάει τον τάφο του με αδιαφορία, δε μπορεί να νικηθεί…   

ΙΤΕΑ, 22/09/2013

ΒΑΣΙΛΙΚΗ  ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

(ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ)