Το Μοναστήρι του μεγάλου Μακρυγιάννη στην Δεσφίνα...το ιερό τάμα και η Ελληνική Επανάσταση του 1821...

   Η Παλαιά Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Τιμίου Προδρόμου βρίσκεται  σε απόσταση περίπου 6 χιλιομέτρων Ν.Α. της Δεσφίνας..
..η Μονή πριν τις εργασίες αναπαλαίωσης...μια γκρεμισμένη αετοφωλιά απαράμιλλης και άγριας ομορφιάς...
 

Έχει κτιστεί σε δύσβατη τοποθεσία που λέγεται «Δρυμώνας», σε μια απρόσιτη και αθέατη χαράδρα κατά τους χρόνους των Παλαιολόγων (επί Ανδρονίκου 1376-1379) τον 13ου ή 14ο αιώνα. 

 Κατά της περίοδο της Εθνικής Επανάστασης του 1821, το μοναστήρι αποτέλεσε καταφύγιο και παράλληλα εκκολαπτήριο μεγάλων μορφών του 

Αγώνα. 

Εδώ  πρωτοεμόνασε ο εθνεγέρτης της Ρούμελης Δεσπότης Ησαΐας, Επίσκοπος Σαλώνων... και φιλοξένησε στις μοναχικές τάξεις σε νεαρά ηλικία τον ηρωϊκό Αθανάσιο Διάκο...

 Σε αυτό το μοναστήρι αφιέρωσε την “καντήλα” του ο στρατηγός Μακρυγιάννης όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του. Ο Μακρυγιάννης είχε συγγενείς και επισκεπτόταν συχνά την περιοχή. Ο ιερός χώρος της Μονής του ήταν πολύ οικείος αλλά και η σχέση του με τον Τίμιο Πρόδρομο υπήρξε καθοριστική στην ζωή του...γι αυτό και λέγεται και "μοναστήρι του Μακρυγιάννη"!

 ...Σε μια από τις πρώτες ήδη σελίδες των Απομνημονευμάτων του ο Μακρυγιάννης  παρουσιάζει ένα χαρακτηριστικό γεγονός των παιδικών του χρόνων. Γεγονός που εκφράζει εύγλωττα τους δύο πόλους, γύρω από τους οποίους θα στραφή όλη του η ζωή: την ζωντανή πίστι του στον Θεό και την αγνή φιλοπατρία του.

 ...Έγινα ως δακατέσσερων χρονών και πήγα εις έναν πατριώτην μου εις Ντεσφίναν… Στάθηκα με εκείνον μια ημέρα. Ήταν γιορτή και παγγύρι τ’ Αγιαννιού. Πήγαμεν εις το παγγύρι· 
 

 ...μόδωσε το ντουφέκι του να το βαστώ. Εγώ θέλησα να το ρίξω, ετζακίστη. Τότε μ’ έπιασε σε όλον τον κόσμο ομπρός και με πέθανε εις το ξύλο. Δεν μ’ έβλαβε το ξύλο τόσο, περισσότερον η ντροπή του κόσμου. Τότε όλοι τρώγαν και πίναν και εγώ έκλαιγα... 

... Αυτό το παράπονο δεν ηύρα άλλον κριτή να το ειπώ να με δικιώση, έκρινα εύλογον  να προστρέξω εις τον Άι-Γιάννη, ότι εις το σπίτι του μόγινε αυτείνη η ζημία και η ατιμία...




...Μπαίνω τη νύχτα μέσα εις την εκκλησιά του και κλειώ την πόρτα κι αρχινώ τα κλάματα με μεγάλες φωνές και μετάνοιες: «τ’ είναι αυτό οπούγινε σε μέναν, γομάρι είμαι να με δέρνουν;»...


...Και τον περικαλώ να μου δώση άρματα καλά κι ασημένια και δεκαπέντε πουγγιά χρήματα και εγώ θα του φκιάσω ένα μεγάλο καντήλι ασημένιον...  

...Με τις πολλές φωνές κάμαμεν τις συμφωνίες με τον άγιον...

...Πέρασαν χρόνια κι ο μικρός Μακρυγιάννης ανδρώθηκε και «έκανε κατάστασιν» (απέκτησε χρήματα), όμως δεν ξέχασε «τις συμφωνίες με τον αληθινόν φίλον του»:



 ...Τότε έφκιασα ντουφέκι ασημένιον, πιστιόλες κα άρματα και ένα καντήλι καλό. Και αρματωμένος καλά και συγυρισμένος το πήρα και πήγα εις τον προστάτην μου και ευεργέτην μου και αληθινόν φίλον, -τον Άι-Γιάννη, και σώζεται ως την σήμερον- έχω και τόνομά μου γραμμένο εις το καντήλι...

  ...Και τον προσκύνησα με δάκρυα από μέσα από τα σπλάχνα μου, ότι θυμήθηκα όλες μου τις ταλαιπωρίες οπού εδοκίμασα…

                        ...τμήμα από το ανακαινισμένο αρχονταρίκι...που ανοίγει την Δ' Παρασκευή των χαιρετισμών, στους ευλογημένους προσκυνητές...

...όταν φόρτωσαν τις εικόνες στο άλογο για να τις μεταφέρουν στο νέο μοναστήρι, αυτό κάρφωσε το πόδι με το πέταλο στο έδαφος και δεν μετακινήθηκε...το ίχνος διακρίνεται πάνω στην άγρια γη...

...το χειρόγραφο "οφειλετήριο" του Καραϊσκάκη...

...ο βράχος με το αποτύπωμα του χεριού της Παναγίας... συγκράτησε θαυματουργικά την πτώση...στο βάθος κάτω αριστερά διακρίνονται οι πέτρινες κυψέλες...

...  το οστεοφυλάκιο στο σπήλαιο με το νερό...που παλιά  πήγασε αγίασμα μετά από προσευχή ...