Χ. Βανδώρος: Την άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις... ιδοδύναμα!

ΤΑ ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ… 

 

   Εδώ και αρκετό χρόνο, πολύς λόγος γίνεται για τα λεγόμενα ισοδύναμα. 

 Τα ψάχνουν και δυσκολεύονται να τα βρουν η κυβέρνηση και οι υπουργοί. Τα χλευάζουν η αντιπολίτευση και οι δημοσιογράφοι. 

 Οι πολίτες σκεπτικοί κουνούν το κεφάλι, υπομένουν, μην έχοντας αποφασίσει πως, που, πότε σε ποιους να κουνήσουν το μαντίλι… είναι τόσα πολλά που το παρελθόν αγιοποίησε αλλά το παρόν μουμιοποίησε.

 Το ίδιο δυσκολεύονται να βρουν τα ισοδύναμα έστω και της «δικής τους κοπής», όχι μόνο τα λοιπά κόμματα, αλλά και όλες οι συλλογικότητες, ακόμη και αυτές με μακρόχρονη παρουσία και δράση όπως τα σωματεία, τα συνδικάτα, που προηγήθηκαν των κομμάτων, καθώς και οι διάφορες κινηματικές ομάδες.

Δεν τα βρίσκουν.

Τα ψάχνουν παντού.

Τα ψάχνουν στον χρυσό οδηγό και στα γράμματα πχ α (ανασφάλιστοι) και μ.ε. (μαύρη εργασία) δεν υπάρχει το τηλέφωνο  ούτε διεύθυνση!. 

Το ίδιο στα γράμματα κ. δεν δηλώνεται κανένας κλέφτης, στα φ.γ κανένας φακελάκιας γιατρός  και πάει λέγοντας.

Λέτε να ψάχνουν σε λάθος γήπεδο;

Ίσως να μην γνωρίζουν τις αιτίες και την καθημερινότητα;

Να μην έχουν ακούσει τίποτε πχ για την αδήλωτη εργασία, που είναι παντού και "πουθενά" ;  

 Τις πρακτικές στα ιατρικά;

Την ανεργία των συμπατριωτών μας, την καθημερινή φοροδιαφυγή, την αναγκαστική μετανάστευση των νέων; Μήπως όλες αυτές οι λέξεις απλά αναπαράγονται στις δεκάδες ανακοινώσεις μόνο και αποκλειστικά, ποιητική αδεία;

Πως εξηγείται 1.500.000 άνεργοι, χιλιάδες οι ωρομίσθιοι, οι απλήρωτοι, και τα συνδικάτα ακόμη να προβληματίζονται αν και πώς θα τους γράψουν μέλη τους;;;!!! Πως εξηγείται, την ώρα που οι άνεργοι και οι απλήρωτοι – κάθε είδους – εργαζόμενοι είναι περισσότεροι από τους «κανονικούς», τα σωματεία να προβληματίζονται αν και πως θα τους εντάξουν; Μήπως σε σωματεία ανέργων; Σιγά μη φτιάξουν και σωματεία αρρώστων, ψηλών, χοντρών και πάει λέγοντας.

  Η εδώ και χρόνια μετατροπή του μέλους σε πελάτη και επακόλουθα σε ανά 3ετία ψηφοφόρο αποδείχνει τα όρια της.

ΚΥΡΙΟΙ ΚΥΡΙΟΙ υπεύθυνοι και ανεύθυνοι

Τα ισοδύναμα είναι ακριβώς αυτά που δεν βρίσκετε, δεν βλέπετε, δεν ακούτε, δεν καταλαβαίνετε.
Τα ισοδύναμα είναι το χτύπημα με κάθε τρόπο της μαύρης εργασίας, του φάκελου στο νοσοκομείο, του γρηγορόσημου στην πολεοδομία.

Τα ισοδύναμα είναι η ανάκτηση της εργατικής αξίας σε αντίθεση με την καθολική εκμετάλλευση και την πλήρη υποτίμηση του εργαζόμενου σήμερα.

Είναι το κλέψιμο του εργασιακού χρόνου σε κάθε γωνιά που  υπάρχει εργασία. Στο μπαρ, στην καφετέρια, στο κατάστημα του μικρομεσαίου, στις μεταφορές, στις τράπεζες, στον ΟΤΕ, των μεταναστών στα χωράφια, στον ελληνικό ελαιώνα, στον αμπελώνα, στην οικοδομή.

 Ποιος θα σηκώσει τον πέπλο που σκεπάζει όλα αυτά; Ποιος και πώς θα αποκαλύψει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός;

  Ποιος και πώς θα σπάσει το πλέγμα συμφερόντων των μικρομεσαίων και της αστικής τάξης;

 Πότε και πώς θα ξεχωρίσει επιτέλους η εργατική εκπροσώπηση από την ταύτιση της με τα συμφέροντα των ποικιλώνυμων μεσαίων στρωμάτων;

 Μπορούν τα συνδικάτα; Μπορούν οι κομματικές οργανώσεις οι λεγόμενες και αναφερόμενες γενικά στην ΑΡΙΣΤΕΡΑ;

Τι να απαντήσω;

 Αν μπορούσαν θα το είχαν κάνει προ πολλού!!!

 Απλά Δεν Μπορούν.

 Και όχι μόνο. 

   

  Τα νέα "υποκατάστατα» τους δεν έχουν δημιουργηθεί και αφετέρου τα παλιά υποκείμενα εμποδίζουν κάθε προσπάθεια δημιουργίας των νέων και αναγκαίων.

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα με σημαία τα μνημόνια συντελείται  μια ΝΕΑ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ μέσα από περιφράξεις γεμάτες αίμα και δάκρυα.

Δυστυχώς απέναντι σε αυτήν την κατάσταση οι εργαζόμενοι δεν μπορέσαμε ακόμη να προδιαγράψουμε και να επιβάλλουμε το δικό μας υπόδειγμα.

  Η κυβέρνηση από μόνη της δεν μπορεί όσο κι αν θέλει. 

 Οι ποικιλώνυμοι ελεγκτικοί μηχανισμοί (θεσμοθετημένοι και εν δυνάμει) ούτε μπορούν ούτε και θέλουν.

Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

 Όσο για τα συνδικάτα; Άραγε τι εξυπηρετούν; Πόσες φορές τα εργατικά κέντρα, οι ομοσπονδίες, τα σωματεία χτύπησαν ανοιχτά και πρακτικά τέτοια ζητήματα; Από γενικές καταγγελίες και τραγούδια στα μικρόφωνα των –αραιών- από κόσμο συγκεντρώσεων έχουμε χορτάσει… 

  Από πράξεις ακόμη και απλής συμπαράστασης πολύ περισσότερο ενεργούς αλληλεγγύης ούτε λόγος να γίνεται…

Οι εργαζόμενοι απλήρωτοι και η επωδός μόνιμη. Να κλείσουμε το μαγαζί; Τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων στο ναδίρ, ο κίνδυνος για τις συντάξεις μέγιστος και η εργατική πλευρά σκέφτεται την συναλλαγή με τον εργοδότη υπέρ του εργοδότη.

Στα νοσοκομεία ξεσαλώνει το ιατρικό κατεστημένο. Αποδιοργάνωση, τα φακελάκια  τραβάν την ανηφόρα. 

 Οι βουλευτές της κυβέρνησης να αναλάβουν το ρόλο τους.

Όλα αυτά είναι τα ισοδύναμα. Τόσο κοντά μας και τόσο μακριά μας. Το κοινωνικό κουκούλι δυστυχώς, δυστυχέστατα δεν έχει διαρραγεί όσο απαιτείται. Τα ποικιλώνυμα συμφέροντα που μας οδήγησαν έως εδώ έχουν ακόμη το πάνω χέρι.

Ας μην αυταπατόμαστε… Το όραμα της ελληνικής αστικής τάξης είναι μόνιμα κολλημένο στο μετακατοχικό καθεστώς, στους μαυραγορίτες που έβγαζαν τα χρυσά δόντια των εκτελεσμένων, στα σχέδια άλωσης των Μάρσαλ, ΜΟΠ, Ντελόρ, ΕΣΠΑ. Και φυσικά αποτελούν το χειρότερο υπόδειγμα-παράδειγμα στα διευρυμένα μεσαία στρώματα και όχι μόνο.

 Είναι ανάγκη πέρα από την κυβέρνηση η ενεργοποίηση με κάθε τρόπο αυτών που σήμερα υφίστανται την μεγαλύτερη επίθεση. Να γίνει υπόθεση της κοινωνίας της εργασίας πέρα και πάνω από υπάρχουσες οργανώσεις είτε κομματικές είτε συνδικαλιστικές που συνήθως θεραπεύουν την αδράνεια και την ωραιοποίηση ενός λόγου στείρου και  δήθεν αριστερού. 

   Γιατί τα όρια δράσης της αριστεράς τα θέτει η κοινωνία και οι άμεσα πιεστικές ανάγκες της και όχι τα οράματα και τα θαύματα δήθεν εκπροσώπων της.  Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κόμμα πολύ δύσκολα,  και οι άλλοι αριστεροί σχηματισμοί αδύνατον, να προωθήσουν ή και να στηρίξουν μια  προσπάθεια κοινωνικής ανάταξης. Τι απομένει;

 Η αριστερά στη κυβέρνηση, να συναντηθεί άμεσα και αποφασιστικά με τα χειμαζόμενα στρώματα της κοινωνίας (νέους και άνεργους) ανοίγοντας δρόμους δημιουργικής αυτοοργάνωσης.

Η κριτική συμμετοχή, στήριξη και ενεργοποίηση των πολιτών θα δώσει περιθώρια ανάσας στην κυβέρνηση, καθώς η επίθεση που αυτή θα δέχεται, θα εντείνεται και θα επεκτείνεται στο βαθμό που η πολιτική της θα αμφισβητεί τα χθεσινά και τα μελλοντικά «κεκτημένα » των κέντρων και παράκεντρων εξουσίας.

  Οι πολιτικές εξελίξεις σήμερα χωρίς ισχυρή από την κυβέρνηση διασύνδεση με τους πολίτες, δημιουργούν αντιφατικές προσλαμβάνουσες στους τελευταίους. Ειδικά η αποσάθρωση του κράτους πρόνοιας, μέσα από το κτύπημα όλων των εργασιακών κατακτήσεων είναι ο καταλύτης για τον κοινωνικό εκφασισμό.

Η ενεργοποίηση νέων συλλογικοτήτων ακόμη και θεσμών  εκπροσώπησης είναι λοιπόν αναγκαίες αν ζητούμενο είναι η δημιουργία νέων συσχετισμών, οι οποίες θα εμπλακούν στην διαδικασία κριτικής αλλά και άσκησης, υποκατάστασης δημόσιας διοίκησης - αυτοδιοίκησης κυρίως μέσα από την  αμφισβήτηση της γραφειοκρατίας  και της αποτελεσματικότητας τους.

Οι εξελίξεις στην χώρα μας ΑΜΕΣΑ ή θα ανοίξουν και θα εδραιώσουν δρόμους ρήξης με το υπάρχον ή απλά θα το προσαρμόσουν τόσο ώστε …όλα τριγύρω να αλλάζουνε; και όλα ίδια να μένουν…

Ας μην ξεχνάμε… Την άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις.

Υστερόγραφο. Αφιερωμένο στον Μάριο που για εργασία από τα 13 του χρόνια ως τα 27 έχει 35 ένσημα και στον Δ. Κ που κόντρα στην γενική ηττοπάθεια υπερασπίστηκε το δίκιο του…

       

                                                      Χ. Βανδώρος 17-12-2015