Βασιλική Κοντοπούλου: ένα άρθρο για το " καλό των ημερών"...

«Νίψου, λευκαίνου, γίνε όμορφος 

ο ΗΛΙΟΣ ξημερώνει …»

« …Και να  σαι  μόνος, σκοτεινός μέσα στη νύχτα και

ακυβέρνητος σαν τ ’ άχυρο στ’ αλώνι.

Την πίκρα να βλέπεις τους συντρόφους σου καταποντισμένους

Μέσα στα στοιχεία, σκορπισμένους έναν έναν.

Και πόσο παράξενα αντρειεύεσαι μιλώντας με τους πεθαμένους,

όταν  δε φτάνουν πια  οι ζωντανοί που σου απόμειναν.

Μιλά… βλέπω ακόμη τα χέρια του που ξέραν να δοκιμάσουν

αν ήταν καλά σκαλισμένη στην πλώρη

η γοργόνα,

να σου χαρίζουν την ακύμαντη γαλάζια  θάλασσα

μέσα στην καρδιά του χειμώνα…»

(Γιώργος Σεφέρης, Πάνω σ’ έναν ξένο στίχο, απόσπασμα)

Περπατούσα στο Άλσος Στρατού πηγαίνοντας στην Εθνική Γλυπτοθήκη για την έκθεση του Γιαννούλη Χαλεπά και την προσοχή μου τράβηξε ένας γέροντας που έκλαιγε βουβά.

Πήρα το θάρρος και τον πλησίασα και περίμενα να μιλήσει, γιατί τα δάκρυα κυλούσαν ήσυχα και βουβά.

Μου χαμογέλασε και είπε: «Ήμουν σίγουρος ότι κάποιος θα σταματούσε, γιατί η ώρα να μιλήσω ήρθε. Είσαι απλά η αγγελιοφόρος και, όταν θα γράψεις τα λόγια μου, αυτοί που θα κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη θα είναι πολλοί, αυτό που δεν ξέρω είναι πόσοι θα είναι οι Αγνοί και οι Ταγμένοι .

Ήσουν μικρή τότε με την Κύπρο, και δεν ένιωσες, αλλά και ποτέ δεν έμαθες., γιατί οι δάσκαλοί σου ποτέ δεν τόλμησαν να σου διηγηθούν τα γεγονότα, ίσως γιατί φοβόντουσαν, χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης.

Σιώπησαν κρύβοντάς σου  το βομβαρδισμό του νοσοκομείου της Λευκωσίας,  την  απέλπιδα  άμυνα,  τους 1619 μάρτυρες, και  όσους έμειναν στα αζήτητα, γιατί πήγαν με άλλο όνομα  από το αληθινό , το πράγματι δικό τους, και με  στολή αστυνομικού, χωρίς μεταλλική ταυτότητα, και, όταν πιάστηκαν, θεωρήθηκαν κατάσκοποι και εκτελέστηκαν, αφού βέβαια  οικτρά βασανίστηκαν, και  δοκίμασαν το μαρτύριο της πείνας και της δίψας, και  ήπιαν τα ούρα τους  αλλά και  εξαναγκάστηκαν στην  κατάποση των κοπράνων τους.

Τον  ύπνο μου στοιχειώνει , η μορφή ενός νέου με λευκό πουκάμισο, με όμορφο στόμα , διψασμένα χείλη, να κείτεται στην αλμυρή έρημο και το στεγνό χώμα. Μαύρα στιλπνά  μαλλιά και όμορφα καστανά μάτια με μακριές βλεφαρίδες. Όταν η ενόρασή μου τον  έφτασε, άπλωσε τα χέρια με τα μακριά δάκτυλα, άφησε την αχνή πνοή του να χαϊδέψει το πρόσωπό μου. Και έστρεψα το βλέμμα μου στον ορίζοντα και παράξενα είδα το μαρτύριό του. Είχε δεθεί πισθάγκωνα  με χοντρό σχοινί και δεμένα τα πόδια στους αστραγάλους και στον όμορφο λαιμό του περασμένο χοντρό σχοινί, ήταν  πάνω στον κορμό του στύλου του ηλεκτρικού ρεύματος, οριζόντιος Χριστός χωρίς τον Επουράνιο Πατέρα να μαρτυρεί το όνομά του, για να τον βλέπει η πομπή των αιχμαλώτων και να προχωράει, για να ξέρουν όλοι ότι το επόμενο μαρτύριο είναι η σταύρωση…

Ποτέ δεν άνοιξε ο Φάκελος της Κύπρου , αλλά έκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες και κάποια φύλλα σχίστηκαν, αλλά η «φεγγαρόλουστη» είδε και γι’ αυτό ακόμα μοιρολογάει για « το λευκό  πουκάμισο, εκείνο της Ελένης». Μόνο που λίγοι ξέρουν ότι η Ελένη λατρεύονταν μαζί με τη Θεά Νέμεση και έβαλε ετούτο  το οικτρό άλγος στη ζυγαριά της Δίκης.

Μπορούσαμε να έχουμε νικήσει. Ο στόλος των υποβρυχίων ήταν σε θέση βολής και ήλεγχε την απόβαση, αλλά, ενώ ήταν στην κατάλληλη θέση και την κατάλληλη ώρα, ποτέ δε πήρε τη διαταγή να βυθίσει τα αποβατικά πλοία των δυνάμεων του Αττίλα… Και τώρα, όσοι υπηρέτησαν σε αυτά τα 4 υποβρύχια τι θα πουν: «Εκτελούσαμε διαταγές»… Και διατάχτηκαν να γυρίσουν πίσω «Μέχρι νεωτέρας». Και τι παράξενο, υπογράφτηκε ανακωχή, παραμονή της γιορτής της Αγίας Παρασκευής, βλέπεις ο εκ Παρισίων Εθνοσωτήρας έφερε την ειρήνη και την δημοκρατία. Ψέματα… Έδωσε χρόνο, για το επόμενο χτύπημα. Και πάλι ο στόλος των υποβρυχίων απέπλευσε, αλλά σε βόρεια θέση και όχι σε θέση βολής.

Στα ΥΜΙΑ, όμως, ήσουν αρκετά μεγάλη. Η παρωδία με κάκιστους υποκριτές. Έτυχα να είμαι στο Μοναστήρι της Πεντέλης, όταν ο ναύαρχος Λυμπέρης κατέφτανε ωχρός, για να εξομολογηθεί στον τότε ηγούμενό της Ιωάννη Σακκελαρίου. Το   αίμα είχε φύγει από το πρόσωπό του και τα χέρια του ήταν νευρικά , δεν μπορούσε να κουμπώσει τα κουμπιά από το παλτό του. Άλλη τραγωδία χωρίς δίκη…

Ο άνθρωπος αυτός, παράκουσε τις εντολές των ανωτέρων του  και έδωσε μάχη, γιατί και παραβιαζόταν  το Σύνταγμα, μιας  σε καιρό πολέμου ή εχθρικής αναίτιας επίθεσης τις αποφάσεις τις παίρνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι Υπασπιστές του και όχι ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Εξωτερικών. Ωστόσο,  κατάφερε και έσωσε το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι, επειδή μετακίνησε εκεί δυνάμεις, παρακούοντας τις εντολές Σημίτη. Δεν μπορούσε να σώσει τα Υμια, γιατί στους χάρτες των Ειδικών Δυνάμεων τα νησάκια αυτά είναι στη Λευκή Ζώνη και απαγορεύεται η εκδίπλωση στρατιωτών σε θέση μάχης.

Ήταν, δηλαδή, ένα «στημένο παιχνίδι» για να παίξουν «στρατιωτάκια κουνιστά και αγέλαστα» οι σύμμαχοί μας και οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας, όσο για την πολιτική μας ηγεσία , είναι « κουκουλοφόροι χωρίς κουκούλα».

Όμως, και αν χάθηκε μια παρτίδα , μικρό τα κακό. Γιατί το χειρότερο είναι άλλο που προετοιμάζεται εδώ και 13 χρόνια . Τα  Ελληνικά Νησαία Εδάφη του Αιγαίου Αρχιπελάγους, που εσκεμμένα όλοι το λένε πέλαγος, επειδή το Δίκαιο της Θάλασσας έχει άλλες διατάξεις για τα « αρχιπελάγη και άλλες για τα πελάγη», δεν έχουν όνομα αλλά αριθμό.

Πήγα στα 1997   στη βάση  των Ειδικών Δυνάμεων στο Μεγάλο Πεύκο. Ήθελα να πάω το λάδι και το κερί για την εκκλησία του στρατοπέδου, για να γλυτώσω από τους εφιάλτες. Ήπια   καφέ μαζί με τον τότε διοικητή. Αξιοπρόσεκτη η φιλοξενία τους, αν και πλημμελής ο έλεγχος στην είσοδο του στρατοπέδου, με αδαείς στην πύλη και ανόητους  στη συνοδεία για το κτίριο διοικητού, αφού ο νεαρός όχι μόνο απαντούσε σε ερωτήσεις που δεν θα έπρεπε να απαντάει, αλλά και δεν ήξερε σε ποιον ήταν αφιερωμένη η εκκλησία και πότε γιόρταζε, ίσως γιατί κανείς δεν του είχε πει «το σύνθημα της καρδιάς» που είναι : « Με τη βοήθεια του Σταυρού επιτεθείτε»

Στο γραφείο  οι «φραγκόκοτες» γελούσαν με τα λεγόμενά μου, αλλά επειδή ήμουν « παλιός» έδειχναν, ας πούμε, σεβασμό. Είπα:   «Πρέπει να νησαία εδάφη να αποκτήσουν όνομα και να πάψουν να είναι αριθμοί, καιρός να αρχίσετε τις βαπτίσεις…». Ανταπάντησε ο διοικητής

« Ξέρεις πόσα είναι, πού θα βρούμε τόσα ονόματα και τόσους ανάδοχους;».

Τότε δεν ήξερα, αλλά τυχαία από έναν φίλο αεροπόρο, βρήκα έναν χάρτη στο σπίτι του. « Τι είναι αυτός ο χάρτης;» «Κάτι παλιό που σταμάτησε να εκδίδεται», «Γιατί;», « Απλά γιατί δε συμφέρει κανέναν».

Τον άνοιξα και είδα τον σβησμένο αριθμό, ΣΥΝΟΛΟ  ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΝΗΣΩΝ (ΜΕΤΆ ΣΚΟΠΕΛΩΝ, ΥΦΑΛΩΝ, ΞΕΡΩΝ ΚΑΙ ΑΦΑΝΩΝ) 11010.

Έμεινα αμίλητος. Τότε ο φίλος μου είπε: «Οι νεκροί των Καλαβρύτων επί 10… Ποιος θα τους φέρει πίσω, και ποιος θα υπερασπίσει τα νησιά του Αιγαίου; Δε βλέπεις με τα ΜΙΡΑΖ. Σκοτώθηκαν τα παιδιά, γιατί «οι σύμμαχοί μας» ποτέ δεν έδωσαν το ηλεκτρονικό σύστημα πλοήγησης. Βλέπεις να μιλάει κανείς; ‘Ολοι εκτελούν διαταγές, αντί να εκτελέσουν τους ηθικούς αυτουργούς των θανάτων αυτών, αλλά  οι λογαριασμοί αυτών που υπογράφουν τις παραγγελίες  «παχαίνουν» από αυτήν την ολέθρια παραχώρηση εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος και θυσιάζουν αθώα παιδιά. Και πες αυτοί ότι χάθηκαν. Το χείριστο είναι ότι στην  απογραφή το σύνολο των νησιών, κατά παράβαση του άρθρου 3 του Προεδρικού Διατάγματος,   οι υπάλληλοι της Στατιστικής Υπηρεσίας κατέγραψαν  σαν σύνολο ελληνικών νήσων  580. Για κάνε την αφαίρεση, λείπουμε και εμείς; Ευτυχώς πήγαν στην Ψέριμο και ίσως τη σώσουμε, γιατί αμφισβητείται, αφού δεν εμπεριεχόταν στο  Ιταλικό Κτηματολόγιο βάση του οποίου έγιναν οι Ελληνοϊταλικές συμφωνίες, πριν την παραχώρηση και προσάρτηση της Δωδεκανήσου, της χιλιόνησου για την ακρίβεια, στην Ελλάδα».

 Και υπάρχει και κάτι που δε λέγεται πολύ συχνά , γιατί η γνώση είναι δύναμη, ενώ η πλάνη ενδύεται το φόρεμα της αλήθειας και δείχνεται ως η αλήθεια. Άκου τι γράφει στο βιβλίο του, Το καθεστώς αποστρατικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και Το νομικό καθεστώς των ελληνικών νησιών του Αιγαίου, σελ. 142, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΝΩΣΗ, Αθήνα 1989, ο Φοίβος Οικονομίδης: «Μια από τις καινοτομίες του νέου δικαίου της θάλασσας είναι η σημαντική ενίσχυση της συνορεύουσας ζώνης. Η ζώνη αυτή, σύμφωνα με το νέο δίκαιο μπορεί να φτάσει και τα 24 ναυτικά μίλια. και στις κλασικές διοικητικές αρμοδιότητες που το κάθε κράτος μπορεί να ασκεί μέσα στην περιοχή αυτή (τελωνειακό, φορολογικό, υγειονομικό έλεγχο και έλεγχο μετανάστευσης) προστέθηκε – ύστερα από πρόταση της ελληνικής αντιπροσωπείας , που είχε την τιμή να παρουσιάσει και να υποστηρίξει ο γράφων – και μια νέα αρμοδιότητα άρθρο 303 ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για τη χώρα μας: η προστασία των αρχαιολογικών και ιστορικών θησαυρών που βρίσκονται στο βυθό της ζώνης αυτής…. η χώρα μας έχει την υποχρέωση να εφαρμόσει τον παραπάνω θεσμό για να εντοπίσει, προστατεύσει και αξιοποιήσει, όχι μόνο προς το συμφέρον το δικό της αλλά για λογαριασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας, τους αρχαιολογικούς και ιστορικούς θησαυρούς που κρύβονται μέσα στους  βυθούς του Αιγαίου, οι οποίοι αποτελούν το πλουσιότερο ίσως μουσείου του ελληνικού πολιτισμού»

Έμεινα άναυδος… Γιατί θυμήθηκα τα Ψαρά, τη Χίο, την Κάσο… Θυμήθηκα την ιστορία της γιαγιάς μου για τη Μικρά Ασία: «Όταν ερημωνόταν η Φιλαδέλφεια , έκλεισαν του άνδρες στην εκκλησία. Διάλεξαν την πιο όμορφη. Πήγαν στο ιερό, άνοιξαν τη την θύρα του Άγιου Βήματος. Τη βίαζαν πάνω στην Άγια Τράπεζα… Και μετά της έδωσαν αγκαλιά τον Εσταυρωμένο, της έκοψαν τον έναν μαστό. Έλεγαν και  γελούσαν: « Σκούπισε γυναίκα τα αίματα από τον Βασιλιά σου…».

Θυμήθηκα την Ίμβρο, την Τένεδο και την παραβίαση της  Συνθήκης της Λωζάννης και του άρθρου 14 που δεν αναθεωρήθηκε και που ισχύει ακόμα, το μαρτύριο του Χρυσοστόμου Σμύρνης, τα ολοκαυτώματα των Ελλήνων στην κατοχή και τα πεινασμένα σκελετωμένα παιδιά, τον εμφύλιο- γιατί είμαστε τόσο ανόητοι που βγάλαμε τα μάτια μας μόνοι μας.

Το «Σύμφωνο του Μονάχου» έχεις ακούσει για αυτό; Λοιπόν υπήρχαν και τα απόρρητα άρθρα, που ακόμα και τώρα δεν έχουν δημοσιευτεί. Η συμφωνία, εκείνη που δε φαινόταν, έλεγε ότι η Ελλάδα θα είναι στην κυριαρχία των Γερμανών. Σαν αντάλλαγμα αυτοί , οι Γερμανοί, δεν θα αντιδράσουν στην δημιουργία εβραϊκών οικισμών στη γη της Παλαιστίνης και οι σύμμαχοί τους, που συνυπέγραψαν το σύμφωνο, δεν θα φέρουν αντίρρηση στην κατάληψη της Τσεσχολοβακίας. Ακόμη το κείμενο προέβλεπε την «γενοκτονία των Ελλήνων», έπρεπε να μείνουμε 1.500.000 και τα επαγγέλματα που είχαν επιλεγεί για εμάς ήταν: γεωργοί, αγρότες, ψαράδες, χαμάληδες και νοσοκόμες. Τα παιδιά μας θα πήγαιναν μέχρι την Τρίτη Γυμνασίου και αυτά  με υψηλό δείκτη ευφυΐας θα έφευγαν κατευθείαν για τη Γερμανία.

Μόνο που η σούπα χάλασε, γιατί ο Ι. Μεταξάς – αν και με λάθη σαν όλους τους δικτάτορες, φυλάκισε, δεν ήλεγχε την Ειδική Ασφάλεια και τους βασανιστές της, έκαψε τα βιβλία του Παπαδιαμάντη και άλλα πολλά-έβγαλε το λόγο στη Μ. Βρετάνια και κάλεσε σε συμπαράταξη το έθνος και το γένος των Ελλήνων. Είχε κάνει την αυτοκριτική του και επειδή ήταν έξυπνος ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Είχε ήδη ναρκοθετήσει την Αλβανική μεθόριο και είχε  κατασκευάσει τα οχυρά Ρούπελ. Είχε πληρώσει και 350.000. τόνους σιτάρι και δημητριακά στον Καναδά, γιατί η Ελλάδα είχε έλλειψη σε σιτηρά - που ποτέ βέβαια δεν ήρθαν και παρακρατήθηκαν μιας και η « σύμμαχος Αγγλία» είχε επιλέξει τον αυστηρό αποκλεισμό για την Ελλάδα.

Μάλιστα    είχε και τη γραμμή οχυρών «της γραμμής Ολύμπου» που ποτέ δεν ενεργοποιήθηκε… Τον πούλησαν οι Άγγλοι και οι Γαλονάδες του… Υπήρχαν 40.000 Άγγλοι στρατιώτες και 30.000 Έλληνες, αλλά τι έγινε : αυτοί αποχώρησαν και οι Γερμανοί και οι Βούλγαροι μπήκαν ανενόχλητοι…  Και οι Έλληνες Στρατιώτες με δόλο έφυγαν για τη Μ.Ανατολή και δεν αφέθηκαν να έρθουν να πολεμήσουν για την Ελλάδα, αλλά σάπισαν στις φυλακές της ερήμου, και ποτέ η διαμαρτυρία τους δεν έφτασε στον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό αλλά ούτε και στον εκπρόσωπό του στο Κάϊρο…Τι δράμα και τόσο αίμα…

 Δεν μπορώ να μη σου πω για  τα γεγονότα  του 1955 και  του 1963 στην Πόλη… Τόση ταπείνωση, βίαζαν τις κοπέλες στα σκαλοπάτια των σπιτιών τους και τους έδιωχναν με μια βαλίτσα και 100 λίρες… Ποιοι οι «μογγόλοι ιππείς» που έφτιαξαν τη γενιά τους με την αρπαγή και τη λεηλασία.. 

Και τώρα το « παίγνιο με την « υφαλοκρηπίδα» και την πλήρη εφαρμογή του, εκφρασμένου από χείλη εθελόδουλα, « περί ζωτικών συμφερόντων» και τον εκβιασμό γι α τη Σχολή της Χάλκης. Αλλά το παιχνίδι είναι χοντρό και οι λίρες πολλές… Μια μετακόμιση θα στοίχιζε λιγότερο. Έτσι δε γίνεται προσφυγή για τις χαμένες περιουσίες, τον κλεμμένο χρυσό, τους πίνακες, τα κοσμήματα. Ποιος προστατεύει ποιον;

Σου ζητώ συγνώμη παιδί μου που σε πίκρανα, αλλά σήμερα ταράχτηκα που άκουσα ότι  πάλι τα πλοία τους «με βάση τη Συμφωνία  Φιλίας και Αβλαβούς διελεύσεως», που σίγουρα ξέρεις ποια την υπέγραψε, όχι βέβαια χωρίς κάποιο σε βάθος χρόνου αντάλλαγμα, έκαναν το σουλάτσο τους στο Αιγαίο Αρχιπέλαγος και έφτασαν ως την Άνδρο.

Ένιωσα  τόσο ταπεινωμένος, σαν την πόρνη της Αρχαίας Αθήνας που αντί για κρεβάτι δεχόταν τους  πελάτες της κάτω στο χώμα.  Βγήκα έναν περίπατο, για να θάλλει η ψυχή μου. Πέρασα όμως από το μνημείο των πεσόντων της  Κύπρου, που ποτέ κανείς δεν αφήνει ένα  λουλούδι, και είναι οι μυρτιές και οι  δάφνες και τα  στάχυα  και οι αθάνατοι βασιλικοί που ταιριάζουν «Σε  κείνους που σταυρώθηκαν και έλεος δε βρήκαν». 

Ακόμη θυμήθηκα την βραχνή φωνή  και τον υπέροχο λόγο του Τάσου Παπαδόπουλου για το «ΟΧΙ» στο σχέδιο Ανάν και λυπήθηκα για το σημερινό   ξεπούλημα, ευτυχώς που τώρα δε ζει για να δει την κατάντια «της γλυκιάς πατρίδος», και πια με πήρε το παράπονο και τα δάκρυά μου πέφτουν , αλλά δυστυχώς δε γίνονται ποτάμι για να παρασύρουν όσους «θυσίασαν για λίγα αργύρια την πατρίδα» και  δεν μπορούν να ξεπλύνουν το άλγος.

 Μακάρι να έρχονταν αυτήν την στιγμή «οι ένστολοι πίθηκοι» μπροστά μου, να δω τι θα έλεγαν, αλλά  τρέμουν για τα κεφάλια τους γι΄ αυτό   υπερασπίζουν τα κόμματά τους και αρέσκονται να ξεσκονίζουν τα γαλόνια τους, αντί να κοιτάξουν « τις ρυτίδες της ψυχής τους». Θα έρθουν δύσκολες ημέρες και λίγοι θα μπορούν να διακρίνουν την αλήθεια από το ψέμα.

 Άραγε,  να υπάρχουν, ανάμεσά τους  κάποιοι που ίσως θα   ψιθυρίζουν τα λόγια του Σολωμού: «Κάθε φωνή κινούμενη κατά το φως μιλούσε, κι εσκόρπα τα τρισεύγενα λουλούδια της αγάπης: Όμορφη, πλούσια κι άπαρτη, και σεβαστή κι αγία!» .

Σηκώθηκε …Κοντοστάθηκε και μου είπε συμβολικά μιλώντας:  «Μην φοβάσαι, αυτή η χώρα είναι του Χριστού και Αυτός την ορίζει. Και τον διάβολο με τις λεγεώνες του θα τον κόψει ο Αρχάγγελος με την ρομφαία τη  δίστομη ο οποίος είναι Στρατής και  ταχέως έρχεται.

 Από την άλλη ,θέλω να πιστεύω ότι θα υπάρχει πάντα σε αυτή τη καθημαγμένη χώρα  « η μαγιά λίγων τρελλών που  θα πολεμάνε τα θεριά», πόσο μάλλον, όταν  οι διώχτες μας έρχονται …με γραβάτες». Και ας είναι λίγοι… Ο Αλέξανδρος είχε 30000, τόσοι αρκούν… φτάνει να είναι σαν αδέλφια, να αποφασίζουν δίκαια  με γνώμονα την αρετή και να χαράζουν τη χαρακιά του προορισμού στο χώμα και όχι στο χάρτη…

   Χωρίς να μου πει το όνομά του έφυγε, με βήματα ελαφρά, αθόρυβα  και βλέμμα καθαρό.

Ένιωσα σα να με χτύπησε κεραυνός και, ταυτόχρονα, ένιωσα δύσπνοια γιατί  πνίγηκα  μες στο  αίμα των «  αθώων νεκρών που δε βρήκαν  ανάπαυση ή δικαίωση». Είχα συγκλονιστεί, έχασα το δρόμο και ξανακάθισα για να βρω την συναισθηματική μου ισορροπία.

Πριν συνεχίσω τη διαδρομή μου, θυμήθηκα τον αγαπημένο μου καθηγητή Θεόφιλο Βέϊκο, πάντα ήταν ήπιος και νηφάλιος, αυστηρός και σίγουρος, γιατί η εμπιστοσύνη του στην αρχή της Λογικής ήταν μεγάλη και πρωταρχική.  Το 1989 στο γραφείο του μου είχε πει:  «Παιδί μου δε θα αναζητάς την αλήθεια στα λόγια ή στις ερμηνείες, παρά στα αυθεντικά έγγραφα , τα οποία μερικές φορές παραχαράζονται και τότε μπαίνει ο έλεγχος της λογικής, και  η έρευνα στις διασταυρούμενες πρωτογενείς μαρτυρίες.

 Ο φιλόσοφος έχει ένα «μέτρο» για το καλό και  για το κακό. Ό,τι  μάχεται « το κάλλος και την αρμονία, ό,τι φέρνει δυστυχία στην κοινωνία και διασαλεύει την κοινωνική ειρήνη», είναι καταφανώς μη ορθό, μη έγκυρο, άρα  και μη αληθές, αναξιόπιστο και προσβάλλει την αιδώ. Ο φιλόσοφος «αναφαίνει και σημαίνει»,με τη βοήθεια των Μουσών και της Μνημοσύνης. Η διάκριση του νου και η παράμετρος του χρόνου επενεργούν υπέρ του Δικαίου και της Λογικής, γιατί το κακό βλασταίνει  μεν τους ανθούς του,  αλλά ο ΟΣΙΟΣ ΗΛΙΟΣ, επειδή  υπηρετεί το πνευματική δίκαιο που είναι άφθορο και δωρεά  της χάριτος, συνεργεί, συμμαχεί  με εκείνον που αγωνίζεται  και ο Λόγος ανατέλλει, φέρνοντας ελευθερία και φως».

 Σίγουρα αυτό το κείμενο  «των πικρών δακρύων» που έγιναν συντεταγμένες προτάσεις , ζητά τον αντίλογο, και όλοι είστε προσκεκλημένοι «στο δείπνο», πριν ο τροχός του χρόνου σταματήσει και  οι άγραφοι νόμοι ,που παραβιάστηκαν,  επιφέρουν την τιμωρία « σε όσους έπραξαν το κακό», πόση  μάλλον νέμεση θα επιφέρουν « οι γραμμένοι νόμοι» που  καταπατήθηκαν, προσβάλλοντας τον Θεμίστιο Δία και τη Θεά Δίκη…

Κλείνω  με στίχους, έτσι σαν παρηγοριά, για όσους, ενώ διάβαζαν το  κείμενο αυτό,  θυμήθηκαν «οικεία κακά»  :

«…Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές

είναι γιατί τ’ ακούς γλυκύτερα,

κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται,

 γιατί είναι ζωντανή και προχωράει…»

(Γ. Σεφέρης, Τελευταίος Σταθμός ,απόσπασμα) 

ΙΤΕΑ, 27/10/2013

Βασιλική Κοντοπούλου

(ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ)