Μιχάλης Ηλιάδης: Η Επέτειος του ΟΧΙ ως αφορμή προβληματισμού για το σήμερα...

Η Επέτειος του ΟΧΙ ως αφορμή προβληματισμού για το σήμερα 

 

  Την Παρασκευή 25/10 στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας έγινε η σχολική γιορτή του Γυμνασίου για την επέτειο της 28η Οκτωβρίου. 

 Η προσπάθεια των εκπαιδευτικών που την οργάνωσαν αλλά και των μαθητών που την υλοποίησαν ήταν ιδιαίτερα αξιόλογη. Πολλά τα μηνύματα, για την ελευθερία, την αγάπη, για την πατρίδα, την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, την τιμή στα ιερά του λαού μας. Ένα φινάλε δυνατό με έντονη συναισθηματική φόρτιση. Απαραίτητη πάντοτε η ιστορική αναφορά που συντηρεί τη συλλογική μνήμη. Μπράβο σε όλους τους συντελεστές. 

 Αναρωτιόμαστε όμως τι έχει μείνει σήμερα σαν παρακαταθήκη στους νέους Έλληνες; Τους τελευταίους μήνες γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες παραβατικότητας από ανηλίκους, σ’ όλη την Ελλάδα. Υπάρχει αδυναμία συνύπαρξης στα σχολεία τόσο μεταξύ μαθητών διαφορετικής εθνικής προέλευσης όσο και μεταξύ Ελλήνων μαθητών με κατάληξη την άσκηση βίας σωματικής και λεκτικής, αλλά και παραβατική συμπεριφορά σχεδόν κάθε μορφής. 

 Οι αρμόδιοι προσπαθούν να βρουν λύσεις… Η διαπαιδαγώγηση των νέων όμως είναι πολύ σοβαρό ζήτημα. Πόσες οικογένειες υπάρχουν σήμερα που ασχολούνται ουσιαστικά με τα παιδιά τους εμπνέοντάς τους το ήθος και το σεβασμό στον άνθρωπο και το περιβάλλον; 

 Οικογένειες που δεν τα αφήνουν ώρες ολόκληρες μπροστά στις οθόνες; Εκεί τα παιδιά εξοικειώνονται με τη βία μέσω των παιχνιδιών αλλά και αποκτούν πρότυπα με παραβατικές συμπεριφορές. 

 Η απλή παρατήρηση του ομοιόμορφου ντυσίματος των κοριτσιών λ.χ. 13- 16 ετών οδηγεί στο αβίαστο συμπέρασμα ότι χειραγωγούνται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πόσες οικογένειες ενδιαφέρονται για τις παρέες των παιδιών τους ή για την μουσική που ακούν; Η trap μουσική (παγίδα, όπως λέει το όνομά της), την οποία ασκούν σήμερα οι περισσότεροι νέοι προβάλλει και υμνεί σαφώς την παραβατικότητα, τη βία, τα ναρκωτικά , την πορνεία, την εμπορευματοποίηση της γυναίκας και τη λατρεία του χρήματος.

  Ας πάμε ένα βήμα πιο πίσω όμως, ποια είναι η σημερινή οικογένεια, ποιοι οι σημερινοί γονείς; Ποιος διαπαιδαγωγεί τον ελληνικό λαό; Η πολιτεία προφανώς με τους νόμους που ψηφίζει καθορίζει το γενικό πλαίσιο και επιτρέπει στους καναλάρχες λ.χ. να προβάλλουν τα σκουπίδια που βλέπουμε στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Αυτά τροφοδοτούν τα social media όπου βασιλεύει το κουτσομπολιό, η σαχλαμάρα και η έλλειψη ήθους. Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. 

 Ποιος άραγε θα υπερασπισθεί την πατρίδα, αν χρειαστεί, 85 σχεδόν χρόνια μετά το 1940 μιας και σήμερα: 

-Μιλάμε για ελευθερία και εννοούμε το να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει, χωρίς να σέβεται τίποτα. 

-Μιλάμε για δικαιώματα και εννοούμε να μπορεί ο καθένας να διεκδικήσει οτιδήποτε, πέραν κάθε λογικής, να μπορεί να προσβάλλει τα όσια και ιερά μας, τις αξίες μας, αυτά για τα οποία αγωνίστηκαν οι Έλληνες το 1940. Ξεχνάμε ότι δικαίωμα είναι αυτό που αποκαθιστά το δίκαιο. 

 -Η λέξη σεβασμός που αναφέρεται σε πρόσωπα, αξίες και ιδανικά, έχει περιοριστεί στη διαφορετικότητα. Η κοινωνία μας είναι σχεδόν σε αποσύνθεση με κύρια ευθύνη των πολιτικών που εδώ και δεκαετίες ξηλώνουν με τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους το ήθος αυτού του λαού. 

 Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί και οι εγχώριοι εντολοδόχοι, κατάλαβαν μετά από χρόνια ότι η πολύωρη χρήση της οθόνης από τους μαθητές αλλά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκαλούν τεράστια βλάβη. Απαγόρευσαν έτσι, τη χρήση των φορητών τηλεφώνων στα σχολεία (προφανώς και για άλλους λόγους). Είναι πλέον αργά. Η ζημιά έχει γίνει, αν δεν ήταν ηθελημένη. Η γρήγορη εναλλαγή εικόνων, χρωμάτων και ήχων προκαλεί ευχαρίστηση στα παιδιά λόγω της έκκρισης της ντοπαμίνης αλλά και εθισμό. Στο παιχνίδι ο παίκτης βρίσκεται σε «κατάσταση ροής», δηλ. βυθίζεται σε μία εικονική πραγματικότητα. Όταν βγαίνουν τα παιδιά από αυτή την κατάσταση, ο πραγματικός κόσμος γίνεται ανιαρός, χωρίς ενδιαφέρον και βαριούνται αφόρητα, ενώ αδυνατούν να συγκεντρωθούν για περισσότερο από λίγα λεπτά. Πολλά παιδιά κυριεύονται από άγχος, άλλα από επιθετικότητα, άλλα από πλήρη παθητικότητα, περιμένοντας την ώρα που θα ξαναβρεθούν μπροστά στην οθόνη. Τεράστιες βλάβες προκαλούνται στην ψυχή αλλά και στον εγκέφαλο και τα μάτια των παιδιών. 

  Μετά τους γονείς οι δάσκαλοι. Δύσκολη η αποστολή τους. Ας προσπαθήσουμε εμείς να δώσουμε πρότυπα στα παιδιά, ας τα βοηθήσουμε να αποκτήσουν νόημα στη ζωή τους. Αντί για τα πρότυπα της trap και του tik tok ας τους μιλήσουμε για την χαρά της αλληλεγγύης και την πρόκληση του εθελοντισμού. Για την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης που οδηγεί στην πραγματική γνώση και όχι απλά την πρόσβαση στην πληροφορία. Για τον αθλητισμό για όλους, σαν έκφραση άμιλλας αλλά και ευχαρίστησης. Υπάρχουν πολλά που μπορούν να διδάξουν οι δάσκαλοι. Απαιτείται όμως αγάπη και όρεξη. Το αξίζουν τα παιδιά μας. Αυτά είναι πάντοτε το υγιέστερο τμήμα της κοινωνίας μας. Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι ο δάσκαλος διδάσκει κυρίως με το παράδειγμά του.

   Το κύτταρο της κοινωνίας όμως είναι η οικογένεια. Είναι λάθος η διαπίστωση ότι οι περισσότεροι Νεοέλληνες έχουν σαν στόχο το κυνήγι της καλοπέρασης και του χρήματος μόνο, γιατί αυτό είναι πλέον το life style, αδιαφορώντας για ό,τι γίνεται γύρω τους, ακόμη και στο σπίτι τους; Δεν είναι οι ίδιοι πολλές ώρες μπροστά στις οθόνες ψηφιακών συσκευών, δεν δημοσιοποιούν οι ίδιοι την προσωπική τους ζωή, δίνοντας παραδείγματα στα παιδιά τους; Είμαστε λοιπόν σε μία κατάσταση χωρίς επιστροφή; 

 Ο κόσμος σήμερα βιώνει πολέμους αλλά και γενοκτονίες. Είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο, στη αυγή ενός πολυπολικού κόσμου, μιας και η αμερικανική μονοκρατορία, που επικράτησε μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, φτάνει στο τέλος της. Σημαντικές εξελίξεις μας περιμένουν, όπως άλλωστε συνέβαινε πάντοτε στην ιστορία του κόσμου σε ανάλογες καταστάσεις.

  Ως έθνος μπορούμε να επιβιώσουμε μόνο κρατώντας τις αξίες και τις ιερές μας παραδόσεις, αυτές για τις οποίες πολέμησαν οι πρόγονοι μας το 1940. 

 Μιχάλης Ηλιάδης 

Εκπαιδευτικός – Συγγραφέας