Χρήστος Βανδώρος: γιατί δεν θέλουν να γίνει ένα δημοψήφισμα "χωρίς νόημα";;; Έχει δικαίωμα ο κάθε λαός να αποφασίζει ή θα το κάνει το Ευρωπαϊκό ιερατείο...;;;

Αν ΟΧΙ τώρα πότε ΟΧΙ;; 

     

Αν ΟΧΙ εμείς ποιοι ΟΧΙ;;...

                                                                                                                             

 Χρήστος Βανδώρος 

«…Εμείς οι γερμανοί, σίγουρα δεν βλέπουμε τον εαυτό μας σαν ιδιαίτερα απάνθρωπο και σκληρόκαρδο λαό …κι όμως! Ας δει κανείς τον παλιό μας ποινικό κώδικα… θα καταλάβει…Σκεφτείτε τις παλιές γερμανικές τιμωρίες για παράδειγμα τον λιθοβολισμό, τον τροχό, το παλούκωμα, το κομμάτιασμα…πόσο αίμα και φρίκη βρίσκεται στο βάθος όλων των «καλών πραγμάτων». Αυτά έγραφε ο Φ. Νίτσε στην Γενεαλογία της ηθικής (μετάφραση Ζ. Σαρίκα), και  συνέχιζε εξετάζοντας τη σχέση χρεώστη-πιστωτή:

«…Ο χρεώστης, για να εμπνεύσει εμπιστοσύνη… δεσμεύεται, μέσω ενός συμβολαίου που κάνει με τον πιστωτή, ότι, σε περίπτωση που δεν θα πληρώσει το χρέος του, θα δώσει ως αποζημίωση κάτι άλλο του οποίου την «κατοχή» έχει, το οποίο έχει υπό την εξουσία του, για παράδειγμα το σώμα του, τη γυναίκα του, την ελευθερία του ή ακόμη και τη ζωή του (ή ακόμη, κάτω από ορισμένες θρησκευτικές προϋποθέσεις, τη μακαριότητά του, τη σωτηρία της ψυχής του… )».

Ο νεοφιλελευθερισμός σήμερα, έχοντας εμπεδώσει πλήρως, κατά πως φαίνεται, όλα τα διδάγματα του βαθέως παρελθόντος, της μεσαιωνικής Ευρώπης, και όλων των εξουσιαστικών ιερατείων, εξορμά με μοναδικό στόχο την πλήρη καθυπόταξη των λαών μέσα από την οιονεί μετατροπή τους σε χρεώστες δηλ. αλυσοδεμένους κωπηλάτες στη γαλέρα της αέναης κερδοφορίας των αστικών τάξεων.

ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΓΗ ΑΚΡΩΣ ΤΟΞΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ

 Η κρίση χρέους δεν είναι τίποτε άλλο για τον φιλελευθερισμό, παρά η «φυσιολογική» διέξοδος, το φάρμακο στη δική του κρίση. Δεν είναι η λάθος συνταγή αλλά η μόνη συνταγή που διαθέτει.

Συνταγή άκρως τοξική και ταξική. Και δεν είναι γενικώς και αορίστως η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία…, αλλά οι αστικές τάξεις που ενώνονται έχοντας κοινό στόχο, κοινούς εχθρούς  όχι μόνο όλους όσοι αντιστέκονται, αλλά το σύνολο της ανθρωπότητας. Δεν ξεχωρίζουν θρησκείες κουλτούρα, ιδιαιτερότητες. Όλους μας θεωρούν αναλώσιμα ανταλλακτικά, υποχρεωμένους να δουλεύουμε από τα σπάργανα ως τα σάβανα γιατί χρωστάμε και έτσι πρέπει. Σε αυτήν την πορεία δεν υπάρχουν ούτε φραγμοί δημοκρατίας ούτε  καμία ηθική αναφορά ή δέσμευση. Η ηθική στο νεοφιλελευθερισμό ορίζεται από το κέρδος και την κατάκτηση του μέγιστου ποσοστού του.

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

  Απέναντι σε αυτό το μέτωπο έχουμε ανάγκη να αντιπαραθέσουμε την δική μας ενότητα, την δική μας απάντηση.

Η Δευτέρα 6 Ιούλη είτε θέλουμε είτε όχι θα είναι μια διαφορετική ημέρα και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Η πολλαπλασιαστική δύναμη του δημοψηφίσματος εξαρτάται κατά απόλυτο βαθμό από το αποτέλεσμα, αλλά συγχρόνως ασκεί ήδη σοβαρότατη επίδραση και μόνο το ότι θα γίνει. 

 Ακόμη δηλ. και αν ήταν σίγουροι οι άρχοντες των δαχτυλιδιών της ΕΕ για αποτέλεσμα ΝΑΙ, πάλι με την ίδια ένταση θα επεδίωκαν την μη πραγματοποίηση του. 

Αυτή καθαυτή η πράξη του δημοψηφίσματος-ειδικά μετά τις λυσσαλέες προσπάθειες των γνωστών ευρωπαϊκών κύκλων και των εσμό των «ελλήνων» τσανακογλυφτών- αποτελεί κορυφαία πράξη δημοκρατίας, καθώς εκτός όλων των άλλων απαντά και στο βασικό ερώτημα:

Έχει δικαίωμα ένας λαός, ο κάθε λαός να αποφασίζει την πορεία του; Έχει δικαίωμα στην ύπαρξη αυτή καθεαυτή το έθνος κράτος ή για όλα θα αποφασίζουν οι υπερεθνικοί οργανισμοί στη βάση των επιχειρηματικών συμφερόντων των αστικών τάξεων, των μεταξύ τους συγκρούσεων και συμφωνιών;

       Η Κυριακή 5 Ιούλη προορίζεται να αποτελέσει –και θα αποτελέσει- προηγούμενο για κάθε χώρα και λαό, οι οποίοι πολύ σύντομα θα βρεθούν ή βρίσκονται σε παράλληλες τροχιές με την χώρα μας, εντός της ΕΕ.

ΕΓΚΛΗΜΑ και ΤΙΜΩΡΙΑ χωρίς τιμωρία;

«Τους έβαλαν στο δίλημμα συνθηκολόγηση ή πόλεμος. Διάλεξαν την συνθηκολόγηση και είχαν τον πόλεμο»...

Έτσι σχολίασε ο Ουσ. Τσόρτσιλ την τακτική υποχώρησης των Νταλαντιέ – Τσάμπερλαιν απέναντι στον Χίτλερ το 1938. Τακτική που αποτέλεσε την κερκόπορτα για τον Β παγκόσμιο πόλεμο.

Έχουμε άραγε την πολυτέλεια σήμερα να μην πάρουμε υπόψη όχι τον Τσόρτσιλ αλλά την τακτική του Ευρωπαϊκού ιερατείου, που παρά τις συνεχείς προσπάθειες Τσίπρα για συμβιβασμό, ακόμη και στα όρια ενός νέου μνημονίου, με περισσή ηδονή σαν άλλοι Σάυλωκ – στο περίφημο Σαιξπηρικό έργο - ζητούσαν ζωντανή σάρκα από τον χρεώστη «τους» ελληνικό λαό;

 Έχουμε την πολυτέλεια να ζυγίζουμε τα συν και πλην της κυβέρνησης μπροστά στο διακύβευμα του ναι ή του όχι;

Έχουμε την άνεση να ζητάμε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πράγματα και θάμματα που ούτε στην ιδεολογική ούτε στην πολιτική και οργανωτική τους συγκρότηση ανταποκρίνονται, με μοναδικό στόχο να δικαιολογήσουμε το λευκό-άκυρο ή την αποχή που ισοδυναμούν με ΝΑΙ;

Ουσιαστικά το ΟΧΙ στις 5 Ιούλη, κατά αναλογία αντιστοιχεί  με το ΟΧΙ του 1940. Το δε αποτέλεσμα του, ειδικά εφόσον σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, έχει σαφές ταξικό πρόσημο μπορεί να αποτελέσει την εκκίνηση  για

… μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, …μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

  Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.

Φίλες και φίλοι,

  

     Μας δίνεται η δυνατότητα για ένα μεγάλο ΟΧΙ. Αυτό το όχι που σαν την Πόρσια στον Σαιξπηρικό λόγο θα αφοπλίσει τα σχέδια των μαυραγοριτών και μπορεί να ανοίξει, μέσα από δυσκολίες, το φώς στο σκοτάδι των μνημονίων και του νεοφιλελευθερισμού.       

Χρήστος Βανδώρος