Ο Δαρμένος, ο Κερασφόρος, ο Παραπέμπων, ο Υπερασπιστής και ο Ονειροπαρμένος...

του ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ

ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΔΕΛΦΩΝ: ΘΑ ΕΚΠΕΣΕΙ ΟΠΩΣ Ο ΨΩΜΙΑΔΗΣ;

ΕΠΩΝΥΜΩΣ - Αυτοδιοικητικά

Ισορροπώντας με δυσκολία εδώ και μέρες ανάμεσα στην εικόνα, τις αιτιάσεις, τα επιχειρήματα, τις εντυπώσεις, το παιγνίδι της ερμηνείας και της εξαγωγής συμπερασμάτων, πασχίζω να καταλάβω το «μήνυμα», να βάλω σε τάξη προσλαμβάνουσες παραστάσεις, εμπειρίες χρόνων, ζητούμενα των δύσκολων καιρών…

  Με αφορμή, πρόσχημα, δικαιολογία, την καταγεγραμμένη και πολλαπλώς ομολογημένη προσπάθεια μιας κυβέρνησης να δώσει άλλοθι στην απόφασή της να εκχωρήσει δικές της αρμοδιότητες στα funds και στους brokers, στο όνομα της διάσωσης μιας χώρας που ενάμιση χρόνο μετά εκποιείται απροκάλυπτα. Με αφορμή ή πρόσχημα τα μηνύματα που επιχειρούν να εκπέμψουν οι αγανακτισμένοι πολίτες που αποφάσισαν να θυμίσουν την ύπαρξή τους και να διαδηλώσουν την απαίτησή τους για δικαιοσύνη και αποκατάσταση του μέτρου. 

 Με αφορμή ή πρόσχημα το σαρωτικό κύμα αλλαγών που υπαινίσσεται αυτό το παρόν, απέναντι σε ό,τι είχαμε, αν όχι αποδεχθεί, συνηθίσει και θεωρούσαμε ως κοινωνία δεδομένο. Το γκρίζο σκηνικό της μισής και πολλές φορές κατακρεουργημένης αλήθειας, το δυσώδες επιχείρημα του «έτσι παίζεται το παιγνίδι», η απερίσκεπτη προσφυγή στο εύκολο, στο δανεικό, στο φαίνεσθαι.

 Αυτό που σήμερα καταρρέει δεν είναι απλώς μια κυβέρνηση. Αυτό που σήμερα καταρρέει δεν είναι οι θεσμοί και οι εκδοχές ή οι εκφάνσεις τους. Αυτό που σήμερα καταρρέει, συμπαρασύροντας συνήθειες κι αρρωστημένες πρακτικές χρόνων, δεν είναι απλώς η ελληνική οικονομία, οι φούσκες των Τραπεζών, τα παράγωγα και το εφεύρημα των ασφαλειών κινδύνου, κατά κυριολεξία ή μεταφορικά. Αυτό που σήμερα συμβαίνει είναι πολύ ευρύτερο κι ευτυχώς για όσους αναπάντεχα, αλλά απολύτως δικαιολογημένα, αφήσει πίσω του, θ’ αποδειχθεί καταλυτικό.

  Νόμος της φύσης είναι η δράση, νόμος της φύσης όμως και η αντίδραση. Νόμος της φύσης θυμίζω και η φυγόκεντρος κι ας είναι «ανύπαρκτη» κι ας συνιστά παραδοχή…

  Εξηγούμαι: Θεωρώ και είναι άδικη η ισοπέδωση. Η λογική του οριζόντιου στην δικαιολογημένη και απολύτως θεμιτή απαίτηση ν’ αποδοθεί Δικαιοσύνη. Μόνο που η σκόπιμη παρερμηνεία του αιτήματος-απαίτησης της ελληνικής κοινωνίας, μπορεί ν’ αποτελέσει ευκαιρία για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Για περισσότερη αδικία και ανομία. Είναι λεπτές οι ισορροπίες, σκοπίμως πολλές φορές δυσδιάκριτα τα όρια…

  Αφορμή για τις συγκεκριμένες σκέψεις στοιχεία δικογραφίας που περιήλθαν πριν λίγες ώρες στην κατοχή μου, από μια υπόθεση που ταλαιπωρεί τους τελευταίους μήνες το Νομό Φωκίδας, επιφανή στελέχη της δημόσιας ζωής του, ακόμη και στελέχη πολιτικών οργανισμών. Δικαίως ή αδίκως, φαντάζομαι θα το κρίνει η Δικαιοσύνη, η οποία μέσω των αναμενόμενων αποφάσεών της θ’ αποκαταστήσει σε όσα κατά καιρούς έχουν λεχθεί, την αίσθηση του μέτρου. Η όλη υπόθεση όμως αρχίζει να προβληματίζει όταν ενώ στο γραμματοκιβώτιό μου βρισκόταν το σύνολο των μέχρι στιγμής στοιχείων και απολογιών που έχει στην κατοχή της και εξετάζει η Δικαιοσύνη, προδικάζοντας σε σημαντικό βαθμό και την έκβαση της όλης υπόθεσης, αρχικά στον Τοπικό Ηλεκτρονικό Τύπο και σε κλάσματα δευτερολέπτου σε δεκάδες ιστολόγια και blogs ανά την Ελλάδα, φιλοξενήθηκε μικρό μόνο μέρος τους, οδηγώντας αβίαστα στο συμπέρασμα ότι ο νυν Δήμαρχος Δελφών, θα έχει τύχη ανάλογη εκείνης του μέχρι πρότινος Περιφερειάρχη Β.Ελλάδας Παναγιώτη Ψωμιάδη.
 «Πιασάρικο» το θέμα, επίκαιρο και πρόσφορο για την δημιουργία εντυπώσεων…

Οι εκδοχές πολλές, για το τι μπορεί να συμβαίνει, αλλά οι προφανείς μόλις δυο: Είτε ο αποστολέας έστειλε σε όλους το σύνολο της δικογραφίας, προκειμένου ν’ αναδειχθεί το θέμα και πέραν της πρόσφορης Ιφιγένειας να υποψιάσει για την αλήθεια, είτε δεν το έπραξε. Ο λόγος; Φαντάζομαι υπεραπλουστεύοντας, γιατί «χωρούσε» μόνον ένας ένοικος στο κάδρο του… Έστω και για λίγο… Σημάδι και βελάκια την κατάλληλη στιγμή στην προσφορότερη θέση, για όποιον θελήσει να εξασκηθεί και να βγάλει τ’ απωθημένα του…

Το πρόβλημα δεν είναι το μεμονωμένο –ελπίζω- φαινόμενο του Δήμου Δελφών. Η προφανής «έκπτωση», πρωταγωνιστών, κομπάρσων ή των κρυπτόμενων «πατερούληδων». Αυτοί έχουν την θέση τους, θέλουν ασμένως να την συντηρήσουν, πασχίζουν με νύχια και με δόντια να μακροημερεύσουν. Λιλιπούτιοι και λίγοι μπλατσουνάνε άτσαλα στα βρωμόνερα, αλλά το κάνουν και, αυτό είναι το ευτύχημα, ευρισκόμενοι αντιμέτωποι αυτή τη φορά, με το κύμα της αγανάκτησης, με το γενικό αίτημα για ξεκαθάρισμα, με την απαίτηση να κουρνιάσουν στις γωνιές τους. 

  Διερωτώμαι όμως, αν το βούλευμα είναι απαλλακτικό και το κάδρο τους αδειάσει, τότε τι θα ‘χουν να πουν στον άνθρωπο και στην διαδρομή του; Κι αν όχι σ’ αυτόν, στον απέναντι καθρέπτη;

new-deal